Zo vader zo zoon: Nico & Rick Overbeeke

Alles gebeurt op basis van sfeer

WOENSDRECHT - WVV’67 bewijst ruim een halve eeuw waar een klein groot in kan zijn. In navolging van grote broer METO vele decennia eerder, bundelden de Woensdrechtse liefhebbers van voetbalsport zich in georganiseerd verband. Op het sportveld aan de Tuinstraat boetseerde men in alle rust en bovenal gezelligheid aan een bolwerk in wording. Na de verhuizing naar Sportpark de Fortuin ging het crescendo en ontsnapte de club aan de kelder van het amateurvoetbal. Vandaag de dag geldt de groen-zwarte brigade zelfs als toonaangevend in de Vierde Klasse. Binnen de gemeentegrenzen geeft WVV’67 al de zusterverenigingen, inclusief ook grote broer, al enkele seizoenen het nakijken. 
In de Voetsporen met… Nico & Rick Overbeeke!

De naam Overbeeke brengt vooral voetballiefhebbers op vergevorderde leeftijd nog in vervoering. Nog voor de oprichting van WVV in 1967 gold Louis Overbeeke (1930-1989) als beste voetballer die Hoogerheide en omstreken had voortgebracht. Vanuit de METO-gelederen maakte de razendsnelle rechtsbuiten snel furore. Het was het in het betaald voetbal debuterende Dosko dat hem tot een overgang wist te verleiden. Ook nationaal werd het talent op waarde geschat en een uitnodiging voor Oranje volgde. In het seizoen 1953-1954 kwam Louis Overbeeke driemaal uit voor het Nederlands Elftal. Na Dosko stapte de international over naar NAC in Breda. Medespelers repten over de uiterst aimabele Overbeeke ‘dat hij sneller achteruit kon lopen dan een ander vooruit’. In 1954 viert hij zijn grootste succes, een kampioenschap in de Eerste Klasse A. De jaren daarna ontpopte hij zich tot een publiekslieveling die zelf met grote regelmaat scoort en daarnaast NAC-spits Canjels van panklare voorzetten voorziet. 

In 1961 gaat Louis Overbeeke terug naar ‘huis’. Zijn vader is ziek en plichtsgetrouw als hij is, neemt hij het familiebedrijf met een pompstation en taxicentrale over en keert terug op het oude nest, METO.

Wig 

METO is eveneens de club waar Overbeeke’s zonen Kees en Nico ook als jonge mannen voorzien van de juiste voetbalgenen aansloten. Kees houdt het al snel voor gezien en stort zich via buurman Fons Prop op de duivensport. Nico blijft de club tot in zijn seniorentijd trouw, alvorens er toch een wig tussen vereniging en familie gedreven werd. Dit tot spijt van METO-legende Louis Overbeeke.

“Pa was in die tijd al ziek en is niet veel later overleden. Ik heb het er nog wel met hem over gehad en hem verteld dat mijn besluit om METO te verlaten vast stond. In die tijd zwaaide Paul Swaanen de scepter. Ik bulkte niet van het talent, slaat meestal een generatie over toch? Maar speelde wel met veel plezier in het vierde elftal. Het toenmalige bestuur gaf geen gehoor aan de wens om dit vriendenelftal in stand te houden. We besloten massaal naar WVV’67 over te stappen. Onder andere Hans en Denny de Nooijer, Peter Nieuwlaat, Arion Verbogt, Robert Schellekens, Sean van der Meulen”, aldus Nico Overbeeke (56).

Collectief

WVV’67 omarmde de te licht bevonden rood-wit-blauwe voetballers en dompelde ze onder in een heel warm bad. “We startten in het derde en tweede elftal. Al snel werden verschillende van ons door Marcel Franken en Leo Damme naar de hoofdmacht overgeheveld. Ook ik groeide uit tot, naar laten we zeggen, een leuke snelle aanvaller die af en toe een goaltje meepikte. Het geheim van WVV’67 zat hem in het collectief. We waren een groep die na de wedstrijd de derde helft in het Wapen van Woensdrecht doortrok. Een team dat in 1996-1997 zelfs geschiedenis schreef door voor het eerst in de historie een kampioenschap te behalen.”

Nico Overbeeke zou in negen seizoenen tot een respectabel aantal van 145 officiële wedstrijden voor WVV’67 1 reiken, om vervolgens de gang naar de lagere elftallen te maken.

Foto: WVV’67 1 (1996-1997) kampioen:

Staand: Serge Hendrikx, Rolph Adriaansen, Gerben van Zundert, Jurgen Adriaansen, Arnaud Sebregts, Edwin van den Bergh, Hans de Nooijer, Wilfried van Tilburg, Ad Verheijen.

Gehurkt: Arjan Adriaansen, Peter Adriaansen, John van Lakwijk, Sean van der Meulen, Robert Schellekens, Nico Overbeeke, Corné Adriaansen, Bart Goossens, Frank Mous.

Balans

“De lagere elftallen, dat is het niveau waarop ik mijn vader nog wel eens in actie heb gezien. Doch ik moet het echter van de verhalen hebben om te geloven dat hij echt een snelle aanvaller was”, lacht Rick Overbeeke. De 20-jarige aanvallende middenvelder trad eind vorig seizoen in de voetsporen van zijn vader en debuteerde voor WVV’67 1.
In de huidige voetbaljaargang gunt trainer Ruud Spierings hem steevast een basisplaats. “Rick heeft na zijn blessure stappen in zijn ontwikkeling gemaakt. Zo is zijn handelingssnelheid aan de bal sterk verbeterd en is hij een stuk fitter. Samen met Jens van Lakwijk en Tijmen Bot zorgt hij voor balans op het middenveld. Hij zou alleen mentaal nog iets moeten ontwikkelen. Hij is enorm kritisch op zichzelf. Als hij bijvoorbeeld een slechte bal geeft, kan hij daar heel lang in blijven hangen. Iets wat ten koste van zijn eigen spel en ook het elftal gaat”, aldus Ruud Spierings.

Revalidatie

Rick Overbeeke speelde tot de JO15 bij de Woensdrechtse jeugd om daarna bij de RKVV Roosendaal een grotere uitdaging te zoeken. Een ernstige blessure gooide echter roet in het eten. “Een gescheurde knieband speelde parten. Daarnaast schoot mijn knieschijf er een handvol keren uit, een operatie was onvermijdbaar en een lange revalidatie volgde”, blikt Rick Overbeeke terug. 

Na twee jaar klopte de genezen verklaarde voorzichtig bij zijn oude liefde aan. “Vorig seizoen trainde ik na de winterstop al wat mee en speelde mijn wedstrijden in het tweede. Het ging best wel lekker. Een lijn die ik dit seizoen bij het eerste hoop door te trekken. Het is fantastisch om terug te zijn en opnieuw met jongens, waarin ik in de jeugd heb gevoetbald, te spelen. Natuurlijk besef ik me dat ik er nog niet lang niet ben. Het gaat er veel fysieker aan toe dan bij de jeugd. Ik moet ook leren om op mijn knie te vertrouwen en niet in te houden. Verder moet ik functioneler en met iets minder risico gaan spelen. Ik kan genieten van een prachtige steekpass, zoals Kevin de Bruijne die soms bij Manchester City ook kan geven. Als zo’n bal mislukt en het vormt de inleiding van een tegen counter, is dat ook niet echt de bedoeling. Ook conditioneel zou ik nog iets moeten verbeteren”, bekent Rick Overbeeke openhartig.

Discipel

Nico Overbeeke knikt instemmend op de zelfreflectie van junior. Als het even kan is hij getuige van de progressie van zijn voormalige discipelen als Kieran Pijnen, Kas van Zantvliet, Joos Colpaart, Sam Langenberg en zoonlief Rick. Als hij niet als KNVB-scheidsrechter aan de bak moet, neemt hij samen met Hans Rottier de taak van WVV-clubgrensrechter voor zijn rekening. De huize Overbeeke ademt alles groen-zwart. Moeder Karin is kantine-verantwoordelijke, broer Brian zet zijn beste been in WVV 4 voor. 

Nico Overbeeke:”In principe is er in al die jaren niet veel veranderd. Alles gebeurt in Woensdrecht nog steeds op basis van sfeer, toen en nu.”

Naar verluidt is er binnen de familie nog ruimte voor nog een ander kleurtje toch? “Jazeker. Bij iedere thuiswedstrijd van NAC zitten pa en ik met onze seizoenkaart op de tribune te Breda. Iets wat, denk ik, wel op goedkeuring van opa Louis had mogen rekenen”, besluit Rick Overbeeke.