Voor Marie-Louise en Irma telt maar één club: Grenswachters

Wijsheid komt met de jaren 

PUTTE – Grenswachters is 100 jaar oud! Net voor kerst stond men vanwege vergaande corona-maatregelen niet op de gebruikelijke feestelijke wijze stil bij een eeuw officiële voetbalsport in Putte. Noodgedwongen werden de festiviteiten naar de zomerperiode doorgeschoven. Bij leven en welzijn zullen ongetwijfeld supporters-voor-het-leven Marie-Louise Hesbeens en Irma de Noier niet op het appèl ontbreken. Al vele jaren steken de dames hun onvoorwaardelijke clubliefde niet onder stoelen of banken. Een rendez-vous met het tweetal groengele diva’s!

Ruim een decennium terug maakten we al eens kennis met het fanatieke duo. Openhartig verhaalden zij over het ontstaan en het uitdragen van de voorliefde voor Grenswachters. Inmiddels vele seizoenen verder blikken zij nogmaals terug. Een moment van zelfreflectie en ontboezeming! 

De Zwaan

Bij Marie-Louise Hesbeens (73) werd voetbal van jongs af aan met de paplepel ingegoten. “Mijn moeder was drijvende kracht achter Café De Zwaan, indertijd het clublokaal van Grenswachters. Het veld lag bij ons tegenover. Als klein meisje moest ik in de rust altijd ‘mee thee dur d’n hof’. Verder speelden later mijn drie broers Louis, Dré en Fer in het eerste elftal. Mijn vroeg overleden eerste echtgenoot was jaren voorzitter. Later speelde mijn schoonzoon in Grenswachters 1 en nu missen we geen wedstrijd van de vier kleindochters die bij de dames voetballen. Ik weet dus eigenlijk niet beter dan dat het weekend, onder normale omstandigheden, in het teken van Grenswachters staat.” 

Ook de geboren Haarlemse Irma de Noier (75) rolde een halve eeuw terug als vanzelfsprekend richting het Putse sportpark. ”We woonden kort bij het veld. Automatisch gingen onze jongens ook bij Grenswachters voetballen. Ik weet dat ik met Sjaan van Laarhoven de loterij ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan heb verzorgd. Later hebben mijn man Ludo en ik jarenlang in de kantine gestaan en nog steeds doe ik de loterij tijdens de thuiswedstrijden en de was voor de club. Het is geen zondag als we niet naar Grenswachters zijn geweest.”

Chauvinisme

Inmiddels bezoeken de trouwe supporters al ruim dertig jaar alle wedstrijden van Grenswachters 1 en de laatste seizoenen ook het damesteam. Geen sportpark in de wijde omgeving wat niet het charisma van beide dames heeft mogen opsnuiven! “Meestal gaan onze partners ook mee. Louis is immers ook oud-speler, supporter en was jarenlang elftalleider. Vaak staan we ergens langs het veld tezamen de teams te bekijken. Vroeger was enig chauvinisme ons niet vreemd. Shawl om en flink aanmoedigen. Verlies was altijd onterecht, we zagen maar één ploeg voetballen. Tegenwoordig roepen we ietsje minder. De wijsheid komt met de jaren”, knipoogt Marie-Louise Hesbeens.

Irma de Noier beaamt: ”We zijn door de jaren heen inderdaad wat milder geworden. Ik vind het nog steeds niet leuk om toe te geven maar als de tegenstander beter voetbalt, zie ik dat en accepteer ik het verlies. Dan nemen we na de wedstrijd er eentje in de kantine om te vergeten. Als ze gewonnen hebben, ja dan ene om het te vieren! Zoals bij Groede uit. Een vereniging waar qua sfeer en gezelligheid een hoop verenigingen een voorbeeld aan zouden kunnen nemen. Persoonlijk vind ik ook de wedstrijden tegen ODIO altijd speciaal. In mijn jeugd heb ik een aantal jaren in Ossendrecht gewoond en vervolgens nog bij bakker Paulus van der Poel gewerkt. Zodoende kom ik nog regelmatig bekenden tegen!” 

Premie

Tijdens de duik in de historie onthult Marie-Louise Hesbeens nietsvermoedend een van de best bewaarde geheimen van de Putse voetbalsport. Net als bij veel andere verenigingen was het bij Grenswachters een publiek geheim dat sommige spelers voor meer dan alleen de goede sfeer het shirt aantrokken. Officieuze investeerders versnelden soms een kwaliteitsinjectie voor het team. Ook eigen zonen blijken achteraf niet vies van een beloning te zijn geweest!

In tegenstelling tot oudere broer Louis van Tilborg bleef Ferdy Hesbeens Grenswachters in zijn hoogtijdagen trouw. Sinds kort weten we deels waarom! “Mijn moeder bezocht steevast samen met haar zus, tante Irma, de wedstrijden. In navolging van Louis en Dré maakte iets later ook onze jongste broer Ferdy zijn opwachting in de eerste ploeg. Tante Irma loofde iedere wedstrijd een aanmoedigingspremie van tien gulden per gescoorde goal uit. Na haar overlijden heb ik een tijdje die traditie voortgezet. Als aanvallende middenvelder of in de voorhoede scoorde hij echter vaak. Totdat hij een keer er zes maakte. Het kostte me een fortuin”, lacht Marie-Louise Hesbeens.

Voor beide dames mag er liever vandaag dan morgen een punt achter de corona-maatregelen worden gezet. Irma de Noier besluit: “Vroeger bezochten we in een vrij weekend wel eens een snuffelmarkt. Door de corona zijn we al te lang aan huis gekluisterd. Vorig jaar was sowieso niet ons beste periode. Ludo, normaal gesproken nog in actie als vrijwilliger bij de club, is geopereerd aan galblaas en longen, ik aan mijn rug. Het zou mooi zijn als we dit seizoen nog eens richting De Buizerd kunnen gaan.”