“Ik wil niet achter de geraniums!”

WOENSDRECHT – Fietsen is voor sommige mensen een soort “gezonde verslaving”. De 76-jarige Fons Dekkers is één van die mensen. Hij heeft een chronische luchtwegaandoening, een kapotte knie en een wens: een handbike, zodat hij weer kan fietsen. Ver, en veel. Onbeperkt, om het zo maar eens te zeggen.

Hij mag dan beperkt zijn, van plan zich door zijn beperking te laten kisten is Fons Dekkers allerminst. Een handbike, dat is wat hij wil. Om fit te blijven, om zijn mobiliteit te vergroten en om zich niet meer beperkt te hoeven voelen. Hij wil weer doen wat hij vroeger deed: kilometers maken. Bijna dagelijks ging hij op de fiets naar het werk in Roosendaal, en de Ronde van Woensdrecht legde hij elke week zo’n 60 keer af bij wijze van training. Die training was nodig, want met de Schelderijders fietste Dekkers vroeger het hele land door, onder andere aan de zijde van de beroemde Gerrie Knetemann. “Als ik een goede dag had kon ik hem prima bijhouden”, zegt Dekkers, “Knetemann had trouwens astma, net als ik.”

Die astma is niet de enige aandoening die Fons Dekkers in zijn functioneren beperkt. De vele honderden fietskilometers eisten hun tol, met name op zijn knie. Tijdens een kijkoperatie aan de knie kreeg hij hartritmestoornissen en kort daarna twee hartinfarcten. Naast de problemen aan zijn “tikker” moest de chirurg uit zijn knie niet alleen een vochtophoping, maar ook kraakbeen verwijderen. Dekkers zag zijn mobiliteit in één klap drastisch verminderen. Een kunststof implantaat, dat in deze situatie vaak geplaatst wordt, is in Dekkers’ situatie niet mogelijk. En hoewel hij nog wel kan autorijden en nog redelijk kan lopen knaagt dat. Omdat hij wil fietsen, net als vroeger.
Daarvoor wil Dekkers een handbike. De financiële draagkracht om een nieuwe te betalen heeft hij niet, en op de gemeente hoeft hij ook niet te rekenen. “Ik kon een scootmobiel krijgen, maar dat wil ik niet. Ik wil me op eigen kracht voortbewegen en een handbike is een ideale manier om mijn armen, hart en longen te trainen. Een scootmobiel past bovendien maar net in de hal van mijn woning, als er brand uitbreekt zou ik over die scootmobiel heen moeten klauteren om buiten te komen. Ik vind het jammer dat de gemeente zich niet meewerkend opstelt. Dat deed ook de provincie niet, die stimuleert de uitleen van sporthulpmiddelen, maar verwijst me weer door naar de gemeente.”

“Ik voel me precies zoals de reclamecampagne van het Fonds Gehandicaptensport het zegt: ik bén niet beperkt, ik wórd beperkt”, zegt Fons Dekkers. 

Toch zit Dekkers niet bij de pakken neer. Hij bezit een oude sportrolstoel, en boort alle kanalen in zijn netwerk aan om een lasser te vinden die hem kan helpen om die rolstoel om te vormen tot de door hem zo felbegeerde handbike. En dat gaat hem lukken: “Binnen twee maanden wil ik dat hij klaar is”, klinkt het vastbesloten, “dan kan ik met mijn handbike naar Bergen op Zoom. Dan kan ik weer al die mooie rondes rijden die we vroeger met de Schelderijders reden. En dan kan ik op vakantie met de handbike, met een fietskar erachter. Mijn droom is dan om een hond te nemen, net als vroeger, dan kan die met me mee. Met een handbike zou ik mijn leven weer terug hebben.”

Een gemeentewoordvoerder legt uit dat de Wmo er is voor iedereen die niet meer alles zelf kan en hup nodig is, en dat er samen wordt gezocht naar een passende oplossing: “Waar een Wmo-voorziening soelaas kan bieden, wordt gekeken welke oplossing het doel dient tegen zo laag mogelijke kosten. Als een vervoermiddel nodig is wordt gekozen voor het goedkopere alternatief, ook al heeft de gebruiker zelf liever een ander vervoermiddel. Dit is zo bepaald om de kosten van de Wmo beheersbaar te houden. Natuurlijk kan iemand altijd opnieuw in gesprek met de Wmo-consulent, het kan natuurlijk zijn dat het doel niet scherp genoeg is gesteld of dat de situatie is veranderd. Bij een verschil van mening is bezwaar altijd mogelijk.”