Nou nog 'ns wat: Rouw

Met zijn scherpe pen schrijft Ton Tielemans wekelijks een column.

Er zijn culturen waar nabestaanden van ellende over de grond rollen als iemand pas is overleden. Die mensen hebben verdriet en laten dat, misschien overdreven, zien aan de gemeenschap waarin ze leven. Bij ons lijkt een 'begrafenisplechtigheid' steeds meer op een bonte kermis. Ik was laatst nog op een uitvaart waar een 'hoempapaband' de aanwezigen net niet op de banken kreeg en waar na afloop meer dan de helft van de bezoekers dronken naar huis ging. Waar is de tijd gebleven dat je met je verdriet in hoekje ging zitten als je echtgenoot overleden was. Na een paar jaar was de rouw dan een beetje weggeëbd en heel af en toe kwam er dan ook nog wel eens een nieuwe liefde in beeld. Nu zit er vaak dezelfde week nog een nieuwe vrijer in huis want 'Het leven gaat nu eenmaal door'. Die georganiseerde crematiediensten zijn complete toneelstukken geworden waar niet alleen dik voor moet worden betaald (want de dood is een industrie geworden), maar waar ook nog eens dramatisch 'opgetreden' wordt door de direct nabestaanden. Ik snap ook wel dat je een overledene niet bij het 'groot vuil' kunt zetten, al zou een discrete container beter zijn dan de poppenkast die nu vaak opgevoerd wordt. Vroeger gingen de mensen 'in de rouw' en lieten door kleding en gedrag zien dat zo'n sterfgeval 'erg' was. Nu wordt zelfs de minuut stilte vervangen door een minuut applaus. Wat is er toch gebeurd met onze wereld?...

Ton Tielemans