Bescheiden dromer is indoor kampioen op de 800 meter

BERGEN OP ZOOM / WOENSDRECHT – "Ja, dat was wel een goed gevoel". Anouk Prop glundert van oor tot oor als ze terugdenkt aan 11 februari. Want toen werd ze Nederlands Indoorkampioen op de 800 meter, in haar laatste jaar als junior.

Inmiddels woont ze al een paar jaar in Bergen op Zoom, maar voor de scheiding van haar ouders woonde Anouk Prop (18) in Woensdrecht, het dorp waar een groot deel van haar familie vandaan komt. Haar ouders zijn sportief en haar zus Linda groeide op als getalenteerd discuswerper. Dat Anouk ook zou gaan sporten stond dus al heel vroeg vast. "Eigenlijk wilde ik mijn zus achterna", zegt Anouk, "ik begon dus ook als werper, maar ik ontdekte al vlug dat dat niks voor mij was. Bij SPADO sloot ik me toen aan bij de sprintgroep, en al lopend ontdekte ik dat langere afstanden me meer op het lijf geschreven waren."

Anouk steekt enorm veel tijd in haar training, drie keer per week traint ze bij het Atletiek Trainings Centrum in Rotterdam, waarna ze nog drie keer per week thuis traint. "En", zegt ze, "ik zit in 6 VWO, dus het is een druk jaar. Maar mijn sport leert me om mijn dagen goed in te delen. Die discipline komt me ook later zeker nog van pas."

Later, dan wil Anouk economie studeren, een goede baan en een gezin. Maar liever nog wil ze doorgaan met haar sport. Naar het EK, het WK, en misschien wel de Olympische Spelen. Volgend jaar vertrekt ze naar Atlanta, waar ze zich aan Georgia State University verder gaat ontwikkelen als sporter. "In Nederland zou ik op de universiteit niet de ruimte voor mijn sport krijgen die ik in Amerika wel krijg", zegt ze. Op het NK van vorig jaar won ze een zilveren medaille, en vanaf dat moment beseft Anouk dat er "meer" zit in haar talent. En hoewel de Olympische Spelen nog ver weg zijn, durft ze er in elk geval van te dromen.

Voor de NK-finale op 11 februari was Anouk "zenuwachtig, heel zenuwachtig." "Je leeft naar zo'n NK toe. Ik wist dat ik het goed zou kunnen doen, maar dan moet je het nog wel laten zien. Omdat het mijn laatste jaar als junior is zou het natuurlijk extra mooi zijn om te winnen. Dus de druk was hoog." In samenspraak met haar trainer liep ze een tactische wedstrijd daar in Apeldoorn. "Ik zou op de tweede positie gaan lopen, omdat ik een sterke sprint heb. Dat bleef door m'n hoofd spoken, ook toen ik me vanaf de vijdde plek moest terugknokken. Toen de bel voor de laatste ronde klonk werd ik door een concurrente voorbijgelopen, dus daar ging ik als een gek achteraan. Dan denk je niet meer na. Ik voelde de verzuring in mijn benen, maar ik zag ook de finish al. Ik ging er gewoon voor, als een malloot." Anouk won, en zoals ze al eerder zei was dat een heel goed gevoel. Een gevoel dat smaakt naar meer, vandaar de stap naar Amerika. En hoewel haar bescheidenheid ervoor zorgt dat ze een slag om de arm houdt voor wat de Olympische Spelen betreft is de droom duidelijk. En het talent ook, daarover zegt die gouden medaille alles.