Geen roadtrip, niet naar Ibiza

HALSTEREN – Vroeger was achttien worden heel bijzonder. Want als je achttien wordt ben je eindelijk vrij om te doen en te laten wat je wil. Behalve als je 18e verjaardag midden in de coronacrisis valt. Dan is het ineens heel anders, weet ook Halsternaar Milo van der Klij, die geen roadtrip maakt, en niet naar Ibiza kan, zoals hij gehoopt had.

“Eindelijk mag ik allerlei dingen, maar ik word alsnog overal van weerhouden, zo voelt het een beetje”, zegt Milo van der Klij, die dit jaar zijn langverwachte 18e verjaardag vierde, om kort daarna geconfronteerd te worden met een harde return van allerlei beperkingen en zelfs een harde lockdown. “Ik ben heel sociaal”, zegt Milo, “ik doe aan judo, zit bij de scouting, ben actief bij het kindervakantiespel, maar ik kan nu vrijwel niks. Een rondje fietsen met wat vrienden en dan even ergens zitten en praten, dat is het wel. Laatst moesten we flyers rondbrengen voor de scouting, toen nam één van mijn vrienden een box met muziek mee en hebben we onderweg gek lopen doen. Dat was wel leuk, maar het is niet zoals het hoort. Als ik iets positiefs moet noemen van deze rare tijd, dan is het dat je wel heel goed leert om de kleine dingen te waarderen.”

Andersom

Hoe het wel hoort, dat vertelt Milo als hij uitlegt hoe hij zich het leven als achttienjarige had voorgesteld: “Ik wil al heel lang met vrienden op vakantie naar Ibiza, of naar Spanje. Of desnoods een zorgeloze, avontuurlijke roadtrip met de auto. Een vakantie waarin je helemaal los kan gaan, dat wilde ik en ik had me voorgesteld dat dat eindelijk zou kunnen als ik 18 was. Maar dat kan niet. Zelfs gewoon uitgaan kan niet meer. Je leert niemand meer kennen, en dat is rot.” Wat wel fijn is, is dat Milo nog wel normaal naar school en naar zijn werk kan. “Ik volg de timmermansopleiding en zit in een werk-leertraject”, zegt hij, “ik werk bij een aannemersbedrijf in Tholen en het allermooiste van het werk in de bouw in deze tijd is dat je het niet vanuit huis kan doen. In de allereerste lockdown lachten mijn vrienden me nog uit, omdat zij lekker konden uitslapen en thuis konden blijven terwijl ik naar mijn werk moest. Inmiddels is het wel andersom. Nu kan ik hen uitlachen omdat ik tenminste nog mijn werk heb. Maar echt leuk zijn die grappen natuurlijk niet.”

Persconferenties

Het leven is leuker zonder coronaregels, daarvan zijn Milo en zijn vrienden inmiddels wel overtuigd. Gelukkig werden de coronaregels in de zomer van 2021 wat versoepeld. “Dat was een fantastisch gevoel”, zegt Milo. “We mochten weer! We konden met de scouting op zomerkamp, het kindervakantiespel kon redelijk normaaldoorgaan en ik kon met mijn maatje Bas en zijn ouders op vakantie, in Nederland weliswaar, maar dan nog.” Na de zomer kon hij er zich niet meer toe zetten om naar de persconferenties van het kabinet te kijken: “Wat er besloten is hoor je toch vanzelf wel. Verder weet ik niet meer zo goed wat ik ervan moet denken. Ik blijf liever positief.”

Meegeven

Bij dat positief blijven krijgt Milo gelukkig alle hulp van zijn ouders Yvonne en Debby, die ook wel zien hoe alle beperkingen van de coronacrisis hun zoon van zijn levenslust dreigen te beroven. “Mijn ouders geven me de ruimte om thuis dingen te doen. Als je vier mensen op visite mag ontvangen, dan mogen dat mijn vrienden zijn. Da’s heel lief van ze, en gelukkig heb ik zo nog heel wat gezellige avonden met vrienden kunnen hebben. Maar toch denk ik heel goed na voor ik zoiets doe, want ergens weet ik dat er altijd een besmettingsrisico is, ook voor mijn ouders. Niet dat ik bang ben dat er iets ergs gebeurt, maar ik zou niet willen dat ze door mij een tijd niet kunnen werken. Dus zelfs bij de dingen die nog kunnen denk ik wel eens ‘doe maar niet’. Je hoort wel eens volwassenen zeggen dat jongeren teveel klagen over de beperkingen, dat het helemaal niet zo erg is dat je een tijdje niet kunt feesten. Dat slaat nergens op, ik weet zeker dat die mensen ook niet braaf bij hun ouders op de bank zaten toen ze 18 waren. Als ik later zelf kinderen heb en ik met ze over deze tijd praat, dan zal ik ze meegeven dat je moet zorgen dat je doet wat je wil als het kan! Want ik heb een tijd meegemaakt waarin het ineens niet meer kon, en dat was raar.”

“Mijn ouders geven me de ruimte om thuis dingen te doen. Als je vier mensen op visite mag ontvangen, dan mogen dat mijn vrienden zijn. Toch denk ik heel goed na voor ik zoiets doe, want ergens weet ik dat er altijd een besmettingsrisico is”