De bedrogen hond

Ik heb een adoptiehond. Nee, geen hippe pup die men veel in Corona-tijd aanschafte, maar ‘gewoon’ een uit het asiel die ik dan verder mag opvoeden. Althans zover dat dat nog gaat.

 Jack heet hij. Jack is inmiddels alweer een klein jaartje bij ons en doet het goed. Jack is lief en redelijk gehoorzaam. Ik heb geen pup aan hem, totdat ik hem uitlaat. Dan klinkt zijn gesnuif alsmaar enthousiaster. Vooral sinds hij een poolhond is tegengekomen die loops was. Vanaf toen heeft hij aan de verboden vruchten geroken en wil hij er meer van weten. Sinds die dag wil Jack elke twee uur uit wandelen. Acute hoge nood, dacht ik eerst nog argeloos. Maar al gauw ontdekte ik dat hij zijn neus achterna wilde. Op zoek naar geurtjes en vooral loopse teefjes. Jack en ik hebben een compromis bereikt. We trekken er vijfmaal daags op uit, om de drie-en-een-half uur. Dan mag hij zoveel snuffelen als hij wil. Vanavond liep hij bij zijn laatste rondje constant met zijn neus over de grond, tot hij bij de voordeur een grijze hond zag liggen. Hij rende er hitsig op af, maar kwam bedrogen uit. De hond was van beton...