Robin Schipperijn gooit handdoek in de ring

WOENSDRECHT – Het dilemma van het gevoel en het verstand. In de voetbalsport vaak het gevecht tussen lichaam en geest. Wanneer alles volledig in balans is, schittert het individu en profiteert het team. Als er sprake van enige verstoring is dan slaat niet zelden de vertwijfeling toe. Tegen beter weten in vecht men soms nog even een ongelijke strijd om ten slotte een definitief standpunt in te moeten nemen. Weet ook Robin Schipperijn. Noodgedwongen zet de WVV’67-routinier binnenkort een punt achter diens actieve carrière.

Mentaal is de onlangs 30 jaar geworden middenvelder er nog lang niet klaar mee. Graag had hij nog enkele seizoenen zijn geliefde ‘Green-black-Army’ binnen de lijnen van dienst geweest. Het mag niet zo zijn. 

“Eigenlijk heb ik altijd al last van rugklachten gehad. Dit heb ik echter altijd weten camoufleren en geleerd om toch mee te kunnen spelen. De laatste seizoenen ervaar ik echter steeds meer lichamelijke uitwerking. Van kuitblessure naar last van mijn bovenbeen en nu weer een scheurtje in mijn hamstring. Het vergt iedere keer lange tijd om te herstellen. Telkens denk ik er weer bovenop te zijn en dan word ik weer teruggeworpen. Frustrerend en om moedeloos van te worden. Op een gegeven moment moet je serieus in de spiegel kijken en tot een conclusie komen. Mijn besluit staat vast, ik zet er na dit seizoen een streep onder”, legt Robin Schipperijn uit.

Robin Schipperijn is nog vijftien jaar wanneer hij op 3 april 2010 is de verloren derby met Vivoo (4-3) zijn debuut voor de groenzwarte hoofdmacht maakt. Trainer Huub van Gulik brengt hem vijf minuten voor tijd in het veld voor Dave Koolen. “Ik weet nog dat ik binnen de 16-meter werd neergehaald en we een strafschop kregen. Nee, die heb ik niet direct opgeëist.”

Mannen als onder andere Jurgen Adriaansen, Bart Goossens, Erwin van den Heuvel, Stefan van de Velde, Kevin en Dennis van Loon, Ricardo Jaspers, zwaaiden in die tijd de scepter. “Ik kwam er als ventje bij. Ik was na Brain Japsers de jongste op-één-na, en die was al 21 jaar. Ik mocht nog geen alcohol en bleef toen nog niet heel lang hangen in de kantine. Met de jaren is dat wel iets veranderd”, knipoogt Robin Schipperijn.

Jaren waarin hij zich ontpopte toch aanvoerder en onbetwiste leider van het elftal. Tot aan de Corona. “De hardnekkige blessures volgden zich in rap tempo op. Iets wat me door de week als fitnesscoach en gymdocent ook parten speelde. Jammer, maar het is eenmaal niet anders”, berust Robin Schipperijn.

Hoewel hij met gemengde gevoelens aan het eind van dit seizoen afscheid als actief speler neemt is hij echter nog niet verloren voor de voetbaltrots van Woensdrecht. Vanaf volgend seizoen maakt hij zijn opwachting als assistent-coach van Jaimy van Wortel. “Ik heb met de nieuwe trainer goede afspraken kunnen maken. Ik ambieer geen rol als iemand die louter de pillonen wegzet of de ballen oppompt. Op die manier blijf ik toch nauw betrokken bij het team.”