Het is wat het is: Laten we zacht zijn

Met de winterse temperaturen van enkele weken geleden dacht ik even goed te doen om mijn schaatsen nog eens uit het vet te halen. 

Resultaat; ik viel plat op mijn gezicht. Overal bloed. Thuisgekomen keek ik voorzichtig in de spiegel. Samengevat: ik zag er uit als een monster. Een meisje van zestien dat ‘s ochtends ontwaakt met een pukkeltje op haar voorhoofd denkt vervolgens de hele dag dat de hele wereld naar dat pukkeltje staart. Zo’n gevoel kreeg ik nu ook. Bij het postkantoor de volgende morgen staarde de medewerker mij daar met wijd open mond aan. Geheel geobsedeerd door mijn gehavende gezicht, en dan had ik nog wel netjes mijn mondmasker op. Op straat boog ik mijn hoofd diep. Opdat mensen zouden zeggen; die vrouw heeft ook veel zorgen. Of juist; die vrouw is vast een ingewikkeld probleem aan het oplossen. “Wat zie jij eruit!”, zegt mijn buurman, die ik net nog tegenkom voordat ik het huis binnen wil stappen. Ik besloot onder te gaan duiken en voor hen die ook tijdelijk een gehavend gezicht hebben: - Blijf binnen en hopen dat de mensen weer wat zachter met hun opmerkingen worden nu het weer ook zachter aan worden is...