Zonnig optimisme

OSSENDRECHT – Op een bankje in de Ossendrechtse Eikelhof zit Lieve Derkx. Ze is 90, ze zit op een kussentje en onder een dekentje, met haar gezicht in de zon en zegt: “Ik zie nog heel veel positieve dingen.”

In maart nam de 90-jarige Lieve Derkx haar intrek in zorgcentrum Mariahove in Ossendrecht. Thuis wonen ging niet meer, ze was hard gevallen en vindt dat haar buren Ben en Anja Koolen en Zonnebloem-vrijwillers Olga Jansz en Irmgard Schroeijers haar leven hebben gered. “Ben en Anja hoorden gerommel in mijn huis en belden Olga, die was op reis maar schakelde Irmgard in. Zo ben ik gevonden. Ik heb geen idee hoe ik ben gevallen, maar zij hebben mijn leven gered. Mijn kinderen merkten heel droogjes op dat ik net op tijd gevallen ben, want kort daarna brak de coronacrisis uit.”

Respect

Toen het coronavirus ook Mariahove bereikte liet Lieve Derkx zich niet van de wijs brengen. “Ik mocht mijn kamer niet af, toen voelde ik me wel een beetje als een hond aan een ketting. Ben ik maar rondjes door mijn kamer gaan lopen. Erom lachen ging wat ver, maar erom huilen kon ik ook niet. Mijn kinderen wonen ver weg, dus ik ben gewend om alleen te zijn en vind dat niet erg. Anderen hebben daar meer moeite meer, die werden neerslachtig en soms een beetje depressief. Maar ik zie genoeg om van te genieten. In het verzorgingshuis is iedereen heel begaan met elkaar. Ik sta er versteld van hoe alles in zo’n huis op rolletjes blijft lopen, ik heb veel respect voor het personeel, ook in deze vreemde tijd zijn ze allemaal even lief en vriendelijk. Daar neem ik mijn hoed voor af. Gisteren kregen we mosseltjes te eten omdat het Allerzielen was. Toen werden er zeemansliederen gedraaid en heerste er een mooie, warme sfeer. Corona of niet, ik vind dat je altijd moet proberen om het beste te zien.”

Mondkapjes

Zelfs al Lieve Derkx praat over de dingen die ze wél lastig vindt aan de coronacrisis kan ze haar humor en optimisme niet onderdrukken. “In deze tijd zie je mensen soms langere tijd niet, en dan vergeet ik wel eens wat. Dan denk ik “verdraaid, wie is dat nou ook alweer?” Dat gebeurt als je ouder wordt. En die mondkapjes vind ik vervelend, want je kunt niet zien met wie je praat. Je gezicht verandert door zo’n ding. Maar ja, zo maken we dat ook eens mee.”

Lichtpuntje

Al 40 jaar is Lieve Derkx lid van de Zonnebloem. En hoewel die momenteel geen activiteiten organiseert bellen de vrijwilligers haar regelmatig, en komt Olga Derkx haar vaak halen om een wandelingetje te maken door de Eikelhof. Dan luisteren ze samen naar klassieke muziek, want muziek is heel belangrijk voor Lieve. "Dat vind ik leuk, zelfs als het maar even duurt. Even in het zonneke lopen doet een mens goed. Dat vind ik het mooie aan de Zonnebloem, dat is een bloem die zich richt naar het licht en zelfs het kleinste lichtpuntje weet te vinden. Dat merk ik aan de Zonnebloem hier in Ossendrecht. Oh ja, ik ben trouwens ook een fan van Moeder Maria. Ik vraag haar regelmatig of ze Mariahove maar een beetje wil beschermen. Pas zei een verpleegster dat ze van haar moeder had geleerd dat alles goedkomt als je maar goed bidt. Ze had een jongen bij die stage liep, die was heel verbaasd door wat ze zei. Dat had-ie nog nooit gehoord. Daar moest ik erg om lachen. Zolang we nog kunnen lachen gaat het zo slecht nog niet.”