Technisch en tactisch belangrijk voor het team

WOENSDRECHT – WVV’67 vaart in het post-corona seizoen een solide koers. Na de openingsmaand bezet de ‘greenblackarmy’ een positie in de veilige middenmoot van de Vierde Klasse B. Knap bevochten zeges, onterechte penalty’s of schlemielig puntenverlies. Het hechte team van trainer Gerard Lazarom doet wederom in positieve weer van zich spreken. Naast de collectieve prestaties is men vooral te spreken over de rentree aan het front van Jens van Lakwijk. Ruim twee jaar blessureleed hield de eigen zoon aan de kant. Na een lang revalidatieproces zorgt de stille kracht als vanouds voor balans op het Woensdrechtse middenveld.

Jens van Lakwijk (22), master-student Business Analytics and Operations Research aan de Tilburgse Universiteit, kreeg als zoon van oud-WVV 1 speler Johnny van Lakwijk het voetbal, evenals broer Tom op de hoeve in de Oud-Hinkelenoordpolder met de paplepel ingegoten. “Als heel klein ventje ging in al met hem mee, toen hij nog bij ODIO speelde. Later is hij in de jeugd mijn leider en trainer geweest. Hij speelt overigens nog steeds in WVV-3. Wat ik van zijn carrière in de hoofdmacht weet en wat ik van hem als voetballer heb? Oei, ik geloof dat hij ooit eens kampioen is geweest. Qua eigenschappen moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik heb hem de laatste jaren niet zien spelen, zijn aanvangstijd van 10.00 uur is me op zondagmorgen echt nog iets te vroeg”, lacht Jens van Lakwijk.

Kampioen

Vader Johnny van Lakwijk (53) vervolgt: ”Jens is een veel betere voetballer dan ik ooit ben geweest. Technisch en tactisch vooral. Verder klopt het wat betreft die titel. In het seizoen1996-1997 deed toenmalig trainer Ad Verheijen een beroep op me. Ik heb toen een jaar lang volledig kunnen trainen en spelen, iets wat nodig is om in een eerste elftal uit te komen. Door het runnen van een eigen agrarisch bedrijf was dat niet altijd mogelijk. Hierdoor is het bij dat ene kampioensjaar en daarnaast bijspringen indien nodig gebleven.”

Van Lakwijk senior droeg als middenvelder uiteindelijk 54 maal het WVV-1 shirt alvorens hij naar ODIO verkaste. “Vanuit de KPJ was ik daar zes, zeven seizoenen in een vriendenteam actief. Toen de jongens bij WVV gingen spelen, ben ik teruggegaan. Als laatste man inmiddels speel ik nog wekelijks in het derde. Zolang ik op maandagmorgen zonder problemen uit bed stap, blijf ik doorgaan. Verder heb ik gelukkig weinig blessureleed gekend. Want dan houdt het natuurlijk snel op.”

Spontaan

In tegenstelling tot zijn vader liep Jens van Lakwijk al vroeg tegen een serieuze aandoening aan. Na een zorgeloze tijd in de jeugd van WVV’67 debuteerde hij, evenals zijn broer Tom, op 16-jarige leeftijd in het seizoen 2015-2016 in het eerste elftal. Daar het bij broer echter beperkt bleef tot slechts een eenmalige invalbeurt kwartier uit tegen Vosmeer (28 april 2013), had Jens vanaf het begin als verdedigende middenvelder iedere wedstrijd een basisplaats. Ook in het daaropvolgende seizoen was hij een vaste waarde voor Hans Vos. “In het derde jaar ging het in maart fout. Ik speelde constant doch merkte in de wedstrijden dat er iets niet goed zat. Ik zakte een paar maal spontaan door mijn voet, spelen werd onmogelijk en op 1 april 2018, uit bij Ria W, was de laatste. De doctoren konden er niet direct een vinger op leggen en na verschillende onderzoeken kwamen we er achter dat er twee voetwortelbeentjes aan elkaar vergroeid waren. Iets waar men niets aan schijnt te kunnen doen, gelukkig is de pijn hiervan wat weggezakt. Echter door mijn opspelende voet kreeg ik ook knieklachten. Een pees bleek verzwakt. Sindsdien heb veelvuldig fysiobehandeling ondergaan om de spieren te versterken. Het is nog geen 100%, echter voetbal is weer mogelijk. Echt een geweldig gevoel om weer op het veld te staan en deel uit te maken van de groep”, blikt Jens van Lakwijk terug.

Aanwinst

Ook de huidige trainer Gerard Lazarom is overtuigd van de toegevoegde waarde van Jens van Lakwijk. “Vanwege zijn technische en tactische kwaliteiten is hij belangrijk voor het team. Hij kan een wedstrijd lezen en zorgt met zijn voetballend vermogen voor balans en is een echte schakel in de opbouw. Qua belasting moeten we nog voorzichtig met hem omgaan. Maar een wedstrijdfitte Jens is een aanwinst voor ieder elftal.”