De ijskoningin

Het ijsseizoen is geopend, overal zijn schaatsbanen opgebouwd en na een uurtje te staan kijken bij zo een baan wist ik het; ik wil schaatsen! Schaatsen net als Jutta Leerdam. 

Of het nu door de nostalgische kerstmuziek kwam die uit de luidsprekers van de ijsbaan galmde, of de 1000 meter die ik Jutta zag schaatsen, maar ik was er van overtuigd. Haar lange blonde manen bezit ik reeds, het ging nu om de schaatsskills…en daar had ik mij gruwelijk in vergist. Het zit er echt niet in, mijn benen willen niet. Ik heb echt wel pogingen ondernomen, achter een stoel, op van die gekke houtjes, zelfs op heuse noren. Ik hou niet van gladheid onder mijn voeten en dan moet je niet gaan schaatsen. Terwijl ik teleurgesteld aan de kant stond te kijken werd ik aangesproken door twee heren. Ze zochten nog iemand die tijdens het schaatsen aan de kant bleef. “En we hoorden dat jij dat wel goed kan..” zeiden ze nog in een dergelijke  bewoording. Dus ik zit vanaf deze week te denken of ik het nog ga doen; ijs-meesteres worden. Ik denk dat ik het toch maar ga doen, de beste stuurlui staan overigens altijd aan wal… Voel ik mij toch nog een klein beetje Jutta.

Ankie Stuijts