Verkeersergernis

Gisteren keerde ik in een straatje met mijn auto. Ik was net gedraaid of een autobestuurder keek mij recht in mijn ogen aan. 

Ik stond net niet op de kruising en vermoedde dat de automobilist juist die straat in wilde rijden die ik gedeeltelijk had geblokkeerd. Als die snippenschieter zijn knipperlicht aan had gedaan, had ik geweten; deze wilt linksaf! Nu moest ik het raden? Woede borrelde in mij op. In plaats daarvan reed ik een stukje in achteruit om de man linksaf te laten gaan. Daarna barstte ik los. Wie dacht hij wel dat hij was? Kortom: ik maakte er een flinke tirade van en waarvoor? We willen racen en winnen, alleen maar omdat we een vervoersmiddel besturen. De volgende keer dat ik op de fiets zit en weer eens word afgesneden door een medefietser, ga ik mij er niet boos om maken. Ik zal ontspannen ze de ruimte geven en denken, ach misschien hebben ze mij over het hoofd gezien. Ik zal voortaan de vriendelijkheid zelve zijn en mijn humeur er niet langer door laten verpesten. Nog beter is het, als je mij in het verkeer ziet, om je aan de regels te houden dan hoef ik me nergens meer druk om te maken.

Ankie Stuijts