Naaien

In mijn basisschooljaren kreeg ik handwerkles van juffrouw Sloven. 

Een dame die heel wat mensen daarin les heeft gegeven hier uit de regio. Zij was de ster van het handwerken. Alleen haar liefde voor alles wat met garen en kruissteken te maken had, had zij niet kunnen projecteren op mij. Vaak met zweterige handjes zat ik op mijn haakwerkje. Helemaal gefrommeld van het handzweet en de stress. Een hoog cijfer zat er vaak niet in. Ik kan er mezelf ook niet schuldig om voelen, mijn moeder had ook geen “naaihanden”. Jarenlang had ik een lieve buurvrouw die kapotte kleding of een afgevallen knoop graag in een draai deed repareren. Vol bewondering kan ik nog steeds kijken naar mensen die handig zijn in naaien. Alsof het een tweede natuur is dat ze het naaien beheersen. Ik krijg er nog steeds zweterige handen van en toen mijn buurvrouw verhuisde zat ik met de zweterige handen in het haar. Gelukkig zijn er tegenwoordig veel kleine naaiateliers te vinden in de buurt, dus ik zal niet de enige zijn die niet kan naaien? Laat mij maar stukjes schrijven, daar haal ik mijn voldoening uit, het naaien laat ik wel aan anderen over...

Ankie Stuijts