”Naar uitwedstrijden met veewagen”

HUIJBERGEN - COVID-19 trekt wereldwijd een zware wissel. De volksgezondheid staat onder zware druk, economisch dienen alle zeilen te worden bijgezet. Om het virus het hoofd te bieden zoeken beleidsbepalers en wetenschappers naar oplossingen. Ter beperking van bewegingen om zodoende de besmettende contacten te reduceren werden medio oktober ook de sportcompetities stilgelegd. Sindsdien is het ook onwerkelijk rustig op de Woensdrechtse voetbalvelden. En of er op korte termijn een herstart is blijft afwachten. Ondanks sombere tijdingen zal 2021 toch van een feestelijk tintje worden voorzien. Het jubeljaar staat immers voor Vivoo (75 jaar), ODIO (90 jaar) en eeuweling Grenswachters al enige tijd met stip op de activiteitenkalender genoteerd!

Het trio jubilarissen is gezamenlijk goed voor ruim 250 jaar voetbalhistorie. Oorsprong, ontwikkeling, hoogtepunten, anekdotes, heroïsche verhalen. Vanaf deze plaats duiken we gedurende dit jaar met grote regelmaat in rijke voetbalgeschiedenis te Huijbergen, Ossendrecht en Putte! In deze aflevering voetbal bij Vivoo in de jaren zestig met rots in de branding Jan Maas (77)!

Vader Tinus

Net na de Tweede Wereldoorlog gaven onder meer gemeentesecretaris Looijen, schoenmaker Jan van Hoof, Piet Verhaert, Piet de Jong en Jan van Agtmaal de aanzet tot de oprichting van Voetbal is Voor Ons Ontspanning. Na een ambitieuze start op een wei aan het Overberg streek de nieuwbakken vereniging aan de Bergestraat neer. Eind jaren vijftig meldde ook de dan 15-jarige boerenzoon Jan Maas zich bij de Huijbergse blauwbloezen. “Er was in de jaren voor jongemannen weinig anders te doen dan voetballen. Van huis uit, vader Tinus was eveneens een verdienstelijk hardloper, werd sport gepromoot. In het begin speelde ik vooral in het tweede. Ik was een broekie in een elftal met ervaren rotten als Jan Huijskens en Jos Aerden. De laatstgenoemde was veehandelaar en had als zodanig een veewagen. Die maakte hij schoon als we naar uitwedstrijden moesten. We klommen dan via een klein deurtje naar binnen. Dit was natuurlijk verboden en ook gevaarlijk. Ik kan me herinneren dat de wagen ooit in een bocht bijna omver ging. Ook reed Jos het speelveld van RSV te Rucphen voorbij en kwam in het bos tot stilstand. Bleek de politie achter hem te hebben gereden en kon hij moeilijk bij het voetbalveld stoppen. Moesten we terug lopen!”, lacht Jan Maas.

In het daaropvolgende decennium transformeerde de rechtshalf naar een onverschrokken centrale verdediger. Met zijn lengte heerste hij in de lucht en vocht spijkerharde duels op de grond uit. Naast het werk zorgde voetbal met nagenoeg allemaal Huijbergse jongens voor afleiding in de jaren zestig. “We speelden in de derde klasse onderafdeling tegen voornamelijk tweede en derde elftallen van de gerenommeerde verenigingen uit de regio. Als aanvoerder maakte ik deel uit van de elftalcommissie. Samen met voorzitter Toine Aarts en Stan Scheermakers bepaalde ik de opstelling. In die tijd werden ook de eerste trainers aangetrokken. Zo herinner ik me … hoe hij precies heette? Zijn bijnaam was in ieder geval de Nar van Ossendrecht. Later speelden we onder Cor Hendriks, die zelf ooit bij RBC had gespeeld. Hoewel we op zich best goed elftal hadden ben ik nooit kampioen geworden. Een keer waren we er dichtbij. Onze spits Cas Gerdes scoorde aanhoudend en we eindigden met slechts drie verliespunten. Bleek RKFC, het latere FC Bergen, er nog minder te hebben. Uiteindelijk zorgde een kapotte meniscus, operatie en langdurig herstel dat ik niet meer in het eerste elftal terugkeerde.”

Oliecrisis

Ondertussen beschikten meerdere verenigingen over specifieke veteranen-elftallen waarin spelers van hoofdzakelijk 35-plus zich verzamelden. Jan Maas vormde een uitzondering doch welkom broekie. “Het Veteranen-team had een aparte status binnen de vereniging. We hadden een eigen clubkas en speelden in een speciale competitie. Zo ook op een autoloze zondag tijdens de zogenaamde oliecrisis in 1973. Wij op de fiets naar Hoogerheide alwaar we dik verloren van het METO met onder andere Louis Overbeeke in de gelederen. Op de terugweg besloten we tot een tussenstop bij de manege op de Kooiweg. Aan de bar aldaar is de wedstrijd uitvoerig geanalyseerd en velen wisten niet helemaal precies hoe ze uiteindelijk thuis gekomen zijn. Tot de spel- en sfeermakers mag men gerust Peer Otto rekenen. Ooit verloor hij zijn gebit bij Vaeders Hoefke. De tanden hebben meer dan een week in een glas bier op de bar gestaan. Ook de toernooien elders in het land, Amsterdam, Amersfoort vormden jaarlijks een hoogtepunt”, blikt Jan Maas geamuseerd terug.

Scheidsrechter

Nadat Jan Maas op 38-jarige leeftijd een punt achter diens actieve carrière zette schoolde hij zich, onder het mom ‘van een goede stroper maken ze de beste boswachter', om tot scheidsrechter. Hoe heet ook de brandhaarden, intimidatie was hem vervolgens vele seizoenen vreemd. "Uiteindelijk ben ik, op mijn 44e, gestopt toen mijn echtgenote ongeneeslijk werd en mijn zorg verdiende. Vivoo ben ik altijd blijven volgen. Nog steeds ga ik te Huijbergen kijken. En ja, ik ben een kritische kijker. De spelers zouden elkaar in het veld beter moeten aanspelen. Ook kan ik het nog steeds niet mijn commentaar achterweg laten wanneer en scheids- of grensrechter iets te vaak in mijn ogen de onjuiste beslissing neemt.”

Naast support aan Vivoo is Jan Maas geen onverdienstelijk biljarter en trekt hij er graag met levenspartner Lia te voet of met fiets op uit. "Verder kijkt hij dagelijks alles wat er aan sport uitgezonden wordt. Waarom denk je dat er twee televisies in de woonkamer staan?”, knipoogt Lia tot slot.