Spierpijn, gouden medaille en wereldtitel voor Onno Quik

BERGEN OP ZOOM / HALSTEREN – Terwijl de hele wereld, en onze regio in het bijzonder, juichte om de wereldtitel van wielrenner Mathieu van der Poel, was er nog een inwoner van de Zuidwesthoek die wereldkampioen werd in zijn sport. Onno Quik haalde met zijn team de wereldtitel racketlon: “Nu heb ik een gouden medaille en spierpijn!”

Jarenlang speelde Bergenaar Onno Quik (42) badminton op het hoogste niveau. Toen woonde hij bovendien nog in Halsteren. Tijden veranderen, dus Quik besloot zijn horizon te verbreden: hij verhuisde naar Bergen op Zoom en kocht een tennisracket, een squashracket en een tafeltennisbatje voor naast zijn badmintonracket: “Racketlon is een relatief nieuwe sport, die badminton, tafeltennis, squash en tennis combineert. Die sporten speel je in een wedstrijd tegen je tegenstander. Ik hou van nieuwe uitdagingen en had die racketsporten op het CIOS al als keuzevak. Toen racketlon bekend werd besloot ik het erop te wagen, en toen bleek dat ik er goed in was werd het al snel serieus.”

Quik trainde zich in alle vier de racketlon-disciplines, maar bleef met zijn ervaring natuurlijk altijd een uitblinker in badminton. Zijn talent en ervaring ten spijt: dat hij een wereldkampioenschap zou kunnen winnen had hij nooit gedacht. Zelfs niet toen hij zich inschreef voor het WK Racketlon, dat dit jaar in Rotterdam plaatsvond. “Individueel ben ik een middenmotor, die zijn tegenstanders af en toe kan verrassen, maar ik hoor niet tot de absolute top. Ik wist al van tevoren dat áls er een kans zou zijn, dat het dan in de teamwedstrijden zou zijn.”

En zo ging het precies. Het Nederlandse team in de categorie 40+, dat naast Onno bestond uit Jos Meerman, Guus van de Burght, Mark de Bruin, Vinay Yadav, Kirsten Kaptein en Eefje Henkelman leek af te stevenen op een derde plek, achter Duitsland en Groot Brittanië. 

Cadeautje

“Maar op het allerlaatste moment wisten we nog gelijk te komen, en de strijd zelfs in ons voordeel te beslissen. Het was nagelbijten en opperste concentratie, maar toen we eenmaal gelijk kwamen voelde ik op één of andere manier dat we zouden gaan winnen. We hadden niks te verliezen, de kans op winst was voor ons een cadeautje, terwijl er voor onze tegenstanders wél wat op het spel stond. Maar het moment dat je dan wint is bizar. Een enorme ontlading: gillen, schreeuwen, elkaar op de schouders slaan, jonassen. Dat gebeurt dan allemaal, dan ben je ineens de beste van de wereld. Het Wilhelmus hebben we allemaal uit volle borst mee staan brullen.”

In voorbereiding op dit WK trainde Onno al vele uren per week, maar voor volgend jaar wil hij zich nog harder gaan inzetten: “Dan moeten onze tegenstanders echt rekening met ons gaan houden. We hebben nu laten zien wat we kunnen. Maar voorlopig ga ik nog even nagenieten, en proberen te beseffen dat ik mezelf echt “wereldkampioen” mag noemen. Dat had ik nooit durven denken. Mijn medaille komt thuis in de gang te hangen. Dan kan iedereen die binnenkomt ‘m meteen zien. Ik ben harststikke trots op ons!”