Lia behoedt mensen voor het “zwarte gat”

HALSTEREN – Toen ze stopte met werken was Lia Rozendaal vastbesloten om niet in een “zwart gat” te vallen. Dat is prima gelukt, want ze vult haar dagen met allerlei vrijwillige functies. Die helpen haar om zichzelf, maar vooral ook anderen te beschermen tegen dat zwarte gat. Het leven is gewoon leuker als je betrokken bent en blijft bij de maatschappij.

In haar werkzame leven was Lia Rozendaal (74) bibliothecaresse in Steenbergen. Ze weet het nog precies: “Mijn laatste werkdag was een donderdag. Op maandag was ik al vrijwilliger bij tanteLouise, en ging ik op uitstapje met bewoners van de Lindenburgh.” Vrijwilliger bij tanteLouise is Lia nog steeds. Tegenwoordig werkt ze voornamelijk op de Bosgaard, waar ze bewoners helpt met bloemschikken. “Je moet toch wat?”, zegt ze. “Ik wilde niet in een zwart gat vallen, en in mijn opvoeding heb ik meegekregen dat je je best moet doen om zo sociaal mogelijk te zijn. Het leek me fijn om ouderen, die niet alles meer kunnen, te helpen om deel te blijven uitmaken van de samenleving. Dat is prachtig om te doen. Die mensen zijn zo dankbaar, ze beginnen al te zwaaien als ze je in de verte zien lopen. Naast mijn vrijwilligerswerk bij tanteLouise doe ik nog veel meer, maar als ik nog maar één vrijwillige functie zou mogen hebben, dan zou ik deze kiezen. Niemand verdient het om zielig en alleen te zijn, en als ik iets kan doen om dat te voorkomen, dan graag.”

Interesse

In 2007 werd Lia lid van Heemkundekring Halchterth, en hoewel ze bekent helemaal niet van “besturen” te houden bekleedt ze er toch een bestuursfunctie. Zo ging het nou eenmaal, vertelt ze: “Ik werd gevraagd voor een bestuursfunctie, en ik vind het belangrijk dat Halsteren meedraait in het culturele leven. We hebben hier met de Martinuskerk immers het oudste monument van de gemeente in handen! Verder vind ik het leuk om het archief en de bibliotheek van de Heemkundekring onder mijn hoede te hebben, zo ben ik toch nog bezig met mijn werk van vroeger. En lokale historie interesseert me gewoon enorm. Voor ik lid werd van de Heemkundekring wist ik nog niet zoveel over de historie van Halsteren. Ik leer nog steeds bij. Want als ik één ding geleerd heb bij de Heemkundekring, dan is het dat je nooit te oud bent om te leren.”

Vanzelfsprekend

Ook voor de Protestantse Gemeente Halsteren – Nieuw Vossemeer is Lia actief. Al haar leven lang is ze lid van deze geloofsgemeenschap, dus dat ze inmiddels zitting heeft genomen in de kerkenraad vindt ze vanzelfsprekend. Ook is ze voorzitter van het College van Diakenen en gaat ze voor in de dienst als diaken. “Geloof is iets heel breeds”, zegt Lia, “ik geloof vooral dat wij als geloofsgemeenschap een sociale rol in de samenleving hebben te vervullen. Iedereen is welkom bij ons, ongeacht geloofsachtergrond. In onze kerk komen ook mensen die het gezelschap, de warmte en de koffie waarderen. Een keurslijf vind je bij ons niet, wie ons nodig heeft is welkom.”

Haar drang om dingen te doen verklaart Lia door te verwijzen naar haar vader: “Dat was ook zo’n figuur die overal op, bij en in zat”, zegt ze. 

“Dat ik niet kan stilzitten heb ik van hem. Ik ben graag bezig en vind het fijn om anderen te helpen. Bovendien hebben mijn werk, en later mijn vrijwilligerswerk mij ook geholpen. Ik was vroeger heel verlegen, en had toen nooit geloofd dat ik zou durven en doen wat ik nu doe. Zolang ik kan en plezier heb ga ik door met wat ik nu doe. Soms zeggen mensen wel eens dat de boel in elkaar zakt als ik mijn functies neerleg, maar dat vind ik niet. Ze hoeven mij echt niet de hemel in te prijzen. Wat ik kan, dat kan een ander heus ook.”

“In mijn opvoeding heb ik meegekregen dat je je best moet doen om zo sociaal mogelijk te zijn.”