Column Ton Tielemans: Leiderschap

Bij een boerenbruiloft werd de bruidegom vroeger op een stoel rondgedragen door een stuk of vier zatlappen. Voor die bruidegom was dat een eerbetoon, maar hij zat toch niet op zijn gemak omdat hij elk moment ook zomaar van die stoel af kon lazeren. Zo ongeveer moet een leider, directeur, leraar, politieagent zich op het ogenblik voelen. 

In ons huidige maatschappelijke bestel staan die ‘leiders’ weliswaar formeel op een ‘voetstuk’, maar ze kunnen ook zomaar naar beneden duikelen. Nee, leiderschap moet je tegenwoordig verdienen. Ook de tijd van ‘wiens brood men eet, wiens taal men spreekt’ lijkt voorgoed voorbij. Zonder de tijd van veertig jaar geleden te idealiseren zou het in een aantal gevallen niet verkeerd zijn als er nog eens een echte baas opstond. Zo’n ‘baas’ moet dan wel een fatsoenlijk mens zijn, want machtsmisbruik leidt tot excessen waar nu bijvoorbeeld de katholieke kerk mee worstelt. Ik was vorige week bij een collega-ondernemer op bezoek en daar hing een groot bord op kantoor met de tekst: ‘My way or the high way', vrij vertaald: ‘Op mijn manier of oprotten’. “Iedereen die voor mij werkt, dus de kost verdient omdat ik mijn nek uitsteek, laat ik die tekst lezen. Ik zeg niet dat mijn manier de enige goede manier is, maar het is wel ‘my way’. Wie daar mee kan leven werkt tien jaar voor me, wie dat niet kan nog geen tien dagen”, aldus mijn collega-ondernemer. Ik ben vergeten te vragen waar hij dat bord gekocht had …