Superhelden

Mijn man moet de auto van mij wassen. Ik vind het namelijk een mannendingetje, autowassen. En niet omdat ik er geen zin in heb (wat ook ongetwijfeld zo is, maar wat niet de echte reden is), maar omdat ik het niet durf. 

Ik pleit zelfs voor een speciale autowasstraat voor vrouwen. Als ik met mijn auto door de wasstraat moet, en ik moet de aanwijzingen van die mensen opvolgen, dan word ik daar bloednerveus van. Naar links sturen, naar rechts sturen, rechtdoor, versnelling in neutraal. En ondertussen vraag ik me af of de antenne er wel af is, of alle ramen wel goed dichtzitten en of de buitenspiegels wel zullen inklappen? Als iemand iets niet durft, moet je elkaar helpen. Zo durft mijn man bijvoorbeeld niet te strijken. Dat vind hij doodeng. Altijd bang dat hij alle kleren verpest. Dat hij er een extra vouw in strijkt, die er met geen mogelijkheid uit gaat. Of dat er roestig water uit het strijkijzer komt. Levensgevaarlijk dat strijken noemt hij het. Voldaan kijk ik dan op zaterdag als er een brandschone auto voor de deur staat. En er een kledingkast is om jaloers om te worden, zo strak is de inhoud. We kijken elkaar aan; we zijn elkaars superhelden…

Ankie Stuijts