Ankie Stuijts
Ankie Stuijts

Het is zoals het is.... Roken

Algemeen

In de maand dat men massaal stopt met roken kwam ik iets heel aparts tegen. 

Ik kwam in een zaaltje waar roken stiekem werd getolereerd. Nou ja, stiekem: overal stonden asbakken en iedereen zat te roken. Uitgebreid. Uitgelaten. Inhaleren, uitblazen, op volle toeren de hele ruimte blauw zetten. Zelfs ik, als niet-roker werd bevangen door nostalgie. Ja, zo was het vroeger. Dan bracht je gewoon een hele avond door in deze intense dampen. Ook als je zelf niet rookte. Ook als je een kind was. Of een baby. Of als je een sterrenmaaltijd zat te eten in een heel goed restaurant. Als je helemaal van Amsterdam naar New York vloog. Ja, dan was er natuurlijk wel een rokersafdeling. Maar zoals iedereen weet was de enige afscheiding tussen roken en niet-roken, een door de tijd heen grijs geworden gordijn dat niet afdoende werkte.  Eigenlijk terugkijkend; vies... En toch gaf het me even dat genoegen, dat gezellige gevoel van een kroeg. Waarbij je achteraf je kleren moest wassen. Waarna je haar ‘s avonds in bed nog naar rook stonk. Maar als je maar één keer per jaar in een blauw staand café doorbrengt, dan is het echt genieten van iets wat ineens prehistorisch lijkt...

Ankie Stuijts