Het is zoals het is: De huisarts

Mijn huisarts heeft mij al eens een bekentenis gedaan. Niks zo leuk als snijden en peuteren aan onverwachte vergroeiingen op wonderlijke plekken. 

Ik snap het wel. Huisartsen vallen langzaam in slaap als iedereen komt met non-covid hoestje. Dan moeten ze honderd keer uitleggen dat ze niks kunnen met zo’n virusje en dat je maar flink drop moet eten. Niet dat dat helpt, maar het maakt het verkouden leven wel leuker. Tussendoor komen er met een beetje mazzel wat ontstekinkjes. Dan schrijven ze antibioticum voor. Saaie boel. Maar laat halverwege dat spreekuur je duim zien waar een enorme wrat op groeit en mijn huisarts is weer klaarwakker. Mijn huisarts had deze week vast zijn geluksdag, op mijn achterste prijkte een fikse ontsteking. Hij straalde bijna van geluk. Toen ik eenmaal met mijn broek op mijn enkels op zijn behandeltafel lag, bedacht ik mij waar zo’n man aan denkt als- ie naar blote billen kijkt? Ik schoot in de lach en op dat moment sneed hij. Klaar. Daarna nog even boodschappen en een stukje schrijven. Een doodgewone dag. Als manlief thuiskomt, vraagt ie: “Nog iets leuks kunnen doen vandaag?” Ik moet even nadenken. Nou, nee. Ja, toch! “Een huisarts gelukkig gemaakt!”