ODIO 90 jaar; op basis van jeugdig enthousiasme

‘Armoede zoek list, waar rijkdom niet van wist’

OSSENDRECHT - COVID-19 trekt wereldwijd een zware wissel. De volksgezondheid staat onder zware druk, economisch dienen alle zeilen te worden bijgezet. Om het virus het hoofd te bieden zoeken beleidsbepalers en wetenschappers naar oplossingen. Ter beperking van bewegingen om zodoende de besmettende contacten te reduceren werden medio oktober ook de sportcompetities stilgelegd. Sindsdien is het ook onwerkelijk rustig op de Woensdrechtse voetbalvelden. En of er op korte termijn een herstart is blijft afwachten. Ondanks sombere tijdingen zal 2021 toch van een feestelijk tintje worden voorzien. Het jubeljaar staat immers voor Vivoo (75 jaar), ODIO (90 jaar) en eeuweling Grenswachters al enige tijd met stip op de activiteitenkalender genoteerd!

Het trio jubilarissen is gezamenlijk goed voor ruim 250 jaar voetbalhistorie. Oorsprong, ontwikkeling, hoogtepunten, anekdotes, heroïsche verhalen. Vanaf deze plaats duiken we gedurende dit jaar met grote regelmaat in rijke voetbalgeschiedenis te Huijbergen, Ossendrecht en Putte! Ditmaal aandacht voor de geboorte van Ons Doel Is Ontspanning…

Kapelaan

Najaar 1931. Nederland staat voor de crisisjaren. Naast hard labeur vermaakt ook de bevolking van Ossendrecht zich eens per jaar op de kermis of ontmoet men elkaar in de talloze cafeetjes die het dorp rijk is. Sportief meet men zich op alternatieve voetbalveldjes. OSC had domicilie in Café Boulevard, vanuit het Calfven maakte GMV furore.

In die tijd leidt kapelaan Flor van Putte het patronaat, de enige plaats waar de katholieke Ossendrechtse jeugd haar ontspanning vond. Het is dan ook niet verwonderlijk dat juist hier de uiteindelijke basis voor een nieuwbakken voetbalvereniging werd gelegd. Enkele jaren voor zijn dood, in november 1985, blikte de geestelijke een halve eeuw terug. “Ruim vijftig jaar geleden zat men ook in Ossendrecht klem tijdens de economische crisis. Er was enorme werkloosheid waarvan vooral de jongeren het slachtoffer werden. Sociale voorzieningen waren gering, er heerste grote armoede. Maar ‘Armoede zoek list, waar rijkdom niet van wist’. De jeugd liet zich niet ontmoedigen. Ze groef in eigen bodem en ontdekte haar talenten. Begeleid door particulier initiatief werd het patronaat omgetoverd in een distributiekantoor van huisvlijtartikelen, al vlug vervangen door huur van een leegstaande timmerwerkplaats met werkbanken. Het animo om samen te werken was groot, de timmerloods puilde weldra uit. Kameraadschap, werklust, wedijver en arbeidsvreugde namen toe. Naarstig werd gezocht naar praktische en nuttige projecten. Het idee voor de aanleg van een voetbalveld kwam spontaan uit de bus. Maar waar? Het patronaat had niet meer grond dan een klein hoekje bij de kerk. De familie Van den Eijnden van de Vijverhoeve stelde een terrein ter beschikking, ideaal gelegen midden in het dorp achter het gemeentehuis, maar uitermate oneffen en bultig. Maar geen nood, de jongste zoon Gustaaf, zelf een verwoed voetballer, schoot te hulp met paard. Geassisteerd door een groep vrijwilligers uit de loods, gewapend met spa en schop. Binnen enkele dagen was het karwei geklaard. In de werkplaats werd ondertussen koortsachtig gewerkt aan doelpalen en aan het breien en tanen van netten. Een groot sportfeest werd georganiseerd om de onkosten te dekken en dit was zo’n succes dat zelfs nog een solide afrastering rond het terrein kon worden aangeschaft en tevens groen-witte geruite shirts voor de eerste spelers, die grotendeels werden gerekruteerd werden uit de werkers van het eerste uur. Zo werd ODIO geboren uit gezamenlijke inspanning en jeugdig enthousiasme. De twee kleine buurtclubs versmolten automatisch met de nieuwe goed uitgeruste vereniging. Het bestuur en de leiding van de club werden in het geheel in handen gelegd van de jongeren”, aldus wijlen kapelaan Flor van Putte.

Matadors

MEVO uit Bergen op Zoom betekende de eerste wedstrijd op het veld zonder gras, met zelfgemaakte doelen en een bij schoenmaker Vervloet aangeschafte lederen bal. Het vriendschappelijk duel ging met 1-6 verloren. Dat spelers tot hun enkels in het zand waren gezakt en er ook nog wat aardappelen op het veld gevonden waren, nam men op de koop toe. Na diverse vriendschappelijke duels en het inzaaien van het grasveld maakte ODIO in september 1932 met twee elftallen haar competitiedebuut. En hoe? Het eerste werd tweemaal kampioen en promoveerde naar de 3e klasse IVCB. Matadors van het eerste uur in de personen van Joh. Den Ouden, Gust. van den Eijnden, Adr. Jaspers, G. de Wit, C. Verbrugge, H. Melsen, Jo van der Poel, Jan van Oevelen, L. Dries, Jos van Oevelen en Em. Van der Poel. Ook kreeg de vereniging direct de tol van de roem gepresenteerd. Het speelveld voldeed niet aan de minimale afmetingen waardoor er werd uitgeweken naar een noodveld aan de Trambaan.

Café Clarijs

Ondertussen had men ook het patronaatsgebouwtje verruild voor Café Clarijs aan de Dorpsstraat. Prettige bijkomstigheid van het nieuwe clublokaal vormde het feit dat uitbater Vien Clarijs tevens een taxi- annex busbedrijf runde. Hierdoor kon men bij verre uitwedstrijden de fiets thuis laten.
In de daaropvolgende jaren draaide ODIO goed mee. Net voor de Tweede Wereldoorlog degradeerde men echter naar niveau waarop het ooit begonnen was. Door eigen toedoen! Over invloedrijke clubbestuurders gesproken. In het seizoen 1938-1939 stak toenmalig secretaris Daniël Hugens zijn verontwaardiging uit over het optreden van de spelers, hij laakte hun gedrag en vond dat verschillende personen niet thuis hoorden in het rooms-katholieke voetbalverbond. Hij diende een voorstel in waardoor ODIO 1 werd ontbonden en het tweede en derde de honneurs als selectie-elftallen zou overnemen. Na aanname deed de Geestelijk Adviseur er nog een schepje bovenop door te zeggen dat het tijd werd dat verschillende leden het katholieke sportveld zouden verlaten…

Eredivisie

Vervolgens ging het wederom crescendo met ODIO. In de oorlogsjaren boekte men opnieuw titels waardoor een debuut op KNVB aanstaande was. In 1945 speelde groenwit met verve en schopte het binnen een jaar tot in de derde klasse. Het seizoen daarna was het met MOC toonaangevend en een beslissingswedstrijd op het terrein op de Raayberg moest uitsluitsel voor de titel geven. Na een 2-1 zege lag de weg naar een gedroomde Tweede klasse open. In de nacompetitie werden Axel en Biervliet geklopt waarna een tweeluik met RKC Waalwijk volgde. In Ossendrecht eindigde het duel in een 1-1 puntendeling. De week nadien kwam ODIO bij de huidige eredivisionist op voorsprong, waarna men alsnog een 4-2 nederlaag diende te accepteren. De vraag blijft…heeft ODIO met deze uitslag de afslag naar het betaalde voetbal gemist?

Foto’s: Boven: ODIO 1 (1946) voor promotiewedstrijd tegen RKC: staand v.l.n.r.: J. van der Poel, 
J. Verhagen, K. Kil, N. de Beukelaer, P. van Dijke, L. van Opdorp, A. Jansen, J. Verpaalen, G. van de Walle, J. Musters. Zittend: M. van den Bergh, A. Cleeren.

Onder: ODIO Jeugdelftal 1949: staand v.l.n.r.: L. Bogers, M. Verrest, J. Verpaalen, A. Jansen, 
G. Bogers, E. Mattheeussens, G. van der Poel, B. Clarijs, L. van Hoof, Kap. Don, W. Wesenbeek, 
J. Sloven, L. van der Poel. Zittend v.l.n.r.: R. Kil, C. Schrauwen, J. Dekkers, J. Bolders, C. Huijgens, L. Schroeijers, F. van Veldhoven en G. van der Poel.