Column Ton Tielemans: In memoriam den Gaston

Vorige week kreeg ik een onduidelijk telefoontje: “Spreek ik met de schoolmeester? Den Gaston is dood.” Achteraf bleek dat ‘den Gaston’ een kroegmaat opdracht had gegeven om een lijstje van bekenden af te bellen als hij onverwacht mocht overlijden. Omdat ik een aantal jaren in Breda als onderwijzer actief ben geweest, sprak de beller mij aan als schoolmeester.

Over den Gaston heb ik eens een verhaaltje geschreven met de titel ‘Mooie woorden’. Hij had het toen over mijn vrouw als de dame met de wespentaille en hij vond dat ik ‘wat meer moest bewegen’ met de opmerking: ‘je neigt een beetje naar corpulentie’.
Een week of drie geleden heb ik hem nog gesproken. Hij beweerde toen in een verhitte discussie: ‘Alle vrouwen op één na, Willem Alexander en de vaste klanten van dit etablissement hebben het verstand van een ‘kinkeluut’.’ Toen ik hem vroeg wat een kinkeluut was, kreeg ik even een zwiepertje mee: ‘Antoine, je loopt alweer te lang rond in die Halsterse woestenij. Elke bijgeprate Bredanaar weet dat een kinkeluut een onbeduidend eendagsinsect is. Als je daarmee vergeleken wordt, spreekt dat niet in je voordeel.’

Altijd als ik wat te doen had in Breda, ging ik even koffiedrinken in het etablissement waar den Gaston aan de stamtafel zat. Die bezoekjes zullen nooit meer hetzelfde zijn, omdat een legendarisch taalvirtuoos ons ontvallen is.

Ton Tielemans