Marinus Huige (rechts) met zijn boezemvriend Luuk Goossens.
Marinus Huige (rechts) met zijn boezemvriend Luuk Goossens.

Marinus is geen mietje - Hoogerheidenaar kwam tien jaar geleden 'uit de kast'

Algemeen

HOOGERHEIDE – In 2019 heeft Hoogerheidenaar Marinus Huige wat te vieren. Dan is het tien jaar geleden dat hij er eindelijk voor uit durfde te komen dat hij homoseksueel is. Hij werd bijna letterlijk herboren, en dat viert hij op 14 februari met zijn ex-echtgenote, zijn zoon en een groep dierbare vrienden.

56 jaar geleden werd René Huige geboren als zoon van een winkeliersechtpaar aan de Huijbergseweg. "Na mijn coming-out heb ik Marinus, mijn eerste doopnaam, als voornaam aangenomen. Ik wilde echt opnieuw beginnen", zegt hij. Zelf wist Marinus al op jonge leeftijd dat hij homoseksueel was, maar hij durfde dat onderwerp slechts één keer aan te snijden. "Toen ik 11 was kwam een jongetje in mijn klas uit de kast. Toen ik dat tegen mijn moeder zei riep ze dat je daar aids van kreeg en dood van zou gaan. Ik heb maar gezwegen en mezelf gedwongen mijn gevoel in de doofpot te stoppen."

In 1986 trouwde Marinus met Anneke, en 24 jaar geleden werd hun zoon Gilson geboren. Daarmee conformeerde hij zich aan de normen en waarden die zijn familie – en in zekere zin de maatschappij als geheel – belangrijk vonden, maar hij voelde zich gevangen. Na 23 jaar barstte de bom en kwam Marinus eindelijk uit voor zijn geaardheid. Op zich al een enorme stap, maar daarbij moest hij ook zijn echtgenote en zoon nog vertellen dat hij wilde scheiden. Hij vertelt: "Mijn huisarts heeft me enorm geholpen bij het zetten van die stap. Mijn echtgenote reageerde op een heel bijzondere manier: toen ik zei dat ik homo was begon ze enorm te lachen, ze kon het niet geloven, maar accepteerde het uiteindelijk wel. Mijn zoon deed dat ook, voor hem was vooral de scheiding erg moeilijk. Toen het hoge woord eruit was voelde ik me ondanks alles vooral bevrijd. Ik kon eindelijk zijn wie ik ben."

Marinus leefde zich uit, stortte zich in zijn nieuwe leefwereld en ontmoette de Belg Luuk Goossens, die zijn eerste vriend werd. "Ik was vrij, kon alles en wilde alles en toen ontmoette ik Luuk", zegt Marinus. "Die was op dat moment nog getrouwd, maar durfde mede door mijn verhalen ook de stap te wagen om uit de kast te komen. Luuk en ik zijn twee jaar bij elkaar geweest, maar we zijn nog altijd zeer goede vrienden. Helaas heeft Luuk sinds zijn coming-out geen contact meer met zijn dochters. Ik ben heel blij dat ik ondanks alles nog steeds een prima band heb met mijn zoon en mijn ex-vrouw. Daarvoor heb ik moeten vechten, vooral ook tegen de denkbeelden van mijn schoonouders en eigen ouders. Het feit dat iedereen in mijn omgeving over hun bezwaren heen kon stappen en van me kan houden om wie ik ben is iets dat me heel gelukkig maakt."

Marinus' beide ouders zijn inmiddels overleden. Hoe moeilijk hij het ook had, hun afwijzende houding tegenover zijn geaardheid heeft hij hen nooit verweten. "In de huidige tijd is het lastig voor te stellen hoezeer homoseksualiteit vroeger een taboe was. Mijn vader heeft er nooit met me over gesproken, maar bleek het al lang geweten te hebben. Na mijn coming-out bleef het onderwerp voor mijn moeder nog steeds onbespreekbaar. Ik heb haar toen een half jaar niet gesproken en toen belde ze me op. Pas daarna zijn we nader tot elkaar gekomen, en zijn de jaren die we samen nog hadden de beste tijd geworden die ik met mijn moeder heb gehad. Ze is op 95-jarige leeftijd gestorven, gelukkig met het feit dat haar 'verloren' zoon zo goed terecht is gekomen. Pas toen ze de warmte tussen Luuk en mij, en mijn andere dierbare vrienden zag, realiseerde ze zich dat ik eindelijk mezelf kon zijn."

Op 14 februari 2019 is het precies tien jaar geleden dat Marinus eindelijk voor zijn geaardheid durfde uit te komen. Met zijn ex-echtgenote, zijn zoon en schoondochter, zijn vriend Luuk en diens partner en enkele goede vrienden gaat Marinus dat feit vieren: "We gaan heerlijk dineren bij Non Plus Ultra", zegt hij, "en later in het jaar ga ik met Anneke, Gilson en zijn vriendin naar Australië. Samen gaan we naar Sydney en Melbourne, vieren dat ik tien jaar geleden herboren ben."

Negatieve reacties heeft Marinus nauwelijks gehad. "Sommige collega's vonden het een beetje eng, en wisten zich geen houding te geven. Eén goede vriend kon echt niet omgaan met mijn coming-out, met hem ben ik het contact verloren. Verder blijft het beperkt tot af en toe worden nageroepen. "Hee, homo!" roepen ze dan. Eerst vond ik dat lastig, nu vraag ik zo iemand of hij misschien wil daten. Dan is het snel afgelopen." Marinus is een actief lid van de Woensdrechtse gemeenschap. Hij komt in alle café's, restaurants, is een graag geziene gast bij voetbalverenigingen, is actief in verschillende koren en was fractielid voor D66. Zo leerde Marinus de afgelopen tien jaar hoe tolerant de Woensdrechtse gemeenschap is. Zijn vriend Luuk ziet dat ook: "Als ik met Marinus door Hoogerheide loop krijgen we bijna uitsluitend positieve reacties. De mensen zijn hier warm en omarmend, veel meer dan in Vlaanderen", zegt hij, "we kunnen hier onszelf zijn, en uiteindelijk is dat waar iedereen naar zoekt. Daar mag Hoogerheide trots op zijn."

Een vaste relatie is Marinus' grootste wens voor de toekomst. Gekscherend zegt hij: "Als ik 80 ben en nog alleen ben ga ik weer met Anneke samenwonen. Dan worden we samen oud, maar dat gebeurt sowieso. We zien elkaar vaak en houden van elkaar. Vooral haar vader had moeite met mijn geaardheid, maar ook hij is bijgetrokken. Hij heeft gezien dat ik me bevrijd voel, hij heeft van nabij gezien wat ik heb moeten doorstaan en hij ziet dat ik mijn mannetje sta: ik sta midden in de maatschappij, ben een vader voor mijn zoon en heb een mooie carrière in het bedrijfsleven en als butler. Dat hij zag dat ik geen mietje ben betekende heel veel."