Griepke 2

10-04-2023 Algemeen

Ad Borremans: Mottug

Jao Jan, agge ’n goeje griep te pakke et dan kunde daor wel ’n paor weeke zoet meej zèèn. Mar wat ies nouw ’t verschil tusse ’n griep en Corona. Want agge tot vur twij jaor ziek waort meej ’n goeje verkoudeid dan ojde gwoon griep, mar de leste jaore ojde dan ienjeens Corona en moest oew eige laote teste bij de G.G.D. , en meej ’n bietje pech moestte dan ok nog oew eige opsluitte vur ’n dag of tien ien kaarateine. Toen da’k nog ien de bouw zôôt en ge kreegt de griep dan zeeje ze: ‘Ziek mar goed uit, blef mar tuis, iek zien oew wel wir trug oover twij weeke.’ Das was zoow ’n jaor of veftien geleeje, waor da’k nouw oover praot. Da gao nouw ien deeze tijd nie mjeer op dink. Agge nouw oew eige ziek meld, wulle ze eigeluk dagge gwoon durwaarkt, want d’r ies ooveral te weinug vollek. Iek weet nog wel toen da’k nog kerwaajde ien m’n tiemmermans tijd, da’k ok ies wiste waareke zen en ’t eigeluk nie gieng. Mar jao ok da waarek moes durgaon en iek kon munne maot ok nie ien de steek laote. Da kwam zoow, wij ojje vrijdags ’n feesje gevierd en da was nogal uit d’aand gelwoope, iek oj vuul te vuul gedronke en waor bewoorluk zat gewoore, zoowgezeed. Mar iek wouw m’n eige nie laote kenne en gieng toch meej toen munne maot mijn kwam opaole. We reeje nor oos kerwaaj en onderweg wies iek eigeluk nie waor iek meej bezzug waor, iek waor zoow mottug as ’n ond. Nouw moesse wij daor op oos kerwaaj provielle stelle vur de metselèèr die stieng op oos te waachtte. Bukke da gieng nie want dan gieng alles draoje, dus moes iek blijve staon en ’t waoterpas vast ouwe en maoke da die previelle goed recht en te lwood stienge. Mar ok da gieng nie, iek waor te mottug, iek zoog da belleke ien da waoterpas alle kaante op gaon. Mar teege de mieddag en nor ’n paor bakke koffie, klaorde de mottugeid ien munne kop op en kon iek toch toch normaol aon ’t waarek geluukeg.

Richard Musters:

Gelukkig zen iek nie vaok ziek. Wa meestal goed ellupt ies dan un dur moeders zelfgemokte pan meej kippesoep. En altij as iek ziek zèèn dan em iek de vremde gewoonte om m’n eige nie te schèère todaaj iek m’n eige wir wa beter voel. 

Mar waor iek steeds zieker van wor en waor moeders kippesoep niej aan ellupt, is van onverdraagzaamheid van de meense. Ut lekt wel of da steeds aarger wordt. As meense aanders zèèn, dur aanders uitzien, aandere kleerre aon emme of wa dan ok, dan motte we daor mar iet van vinde. Aarger nog, we motte da ok luid en duideluk laate oore. En om op te valle motte meense elkaere ok overtreffe en motte ze nog groffere dienge zegge of schrèève. Mar waarum? Vrijheid van meeningsuiting zegge ze dan. Mar da wil nog nie zegge dagge iedereen zomar meut beleedige of aarger nog dagge fysiek geweld mot gaon toepasse op iemand die aanders is dan da gij wult. Vrijheid van meeningsuiting betekent dagge ok iets aardigs kun zegge. En agge da te moejluk vindt, lot die meens dan gewoon meej rust. Iemand beleedigen eej naomeluk niks meej vrijheid van meeningsuiting te maoken, mar wul gewoon zegge dagge un lomperik zèèt. As iedereen mekaarre gewoon meej rust laot en gewoon un goeiendag zou zegge teege mekaarre, dan wier de wèèreld un stuk gezelliger. En iek zou m’n eige dan nie mir ziek voele. 

Monda van Diesen:

Gelukkig zèn iek nie diekwels ziek. Mar vurrug jaor ien augustus , net toen het zo waarm was, oi iek het te pakken. Hoeste, koorts. Mar iek noom af en toe un paracetamolleke en prubeerde zo m’n eige overend te houwe. ‘s Miedags ging iek een paor uurkes nar bed. En dan kon iek toch wèr zelluf vur m’n waarm ete zurge. 

Mijne man zaoliger bleef zelde of nwoot thuis. Dan was ie swijle aon het hoeste dagge d’ur bang van zouw wurre en dan zee iek: “Blèf toch thuis jonge.” Mar neije, zeetie, iek gaon waarke. Hij was, sorry manne, genne flaauwerik.

Mar atter jeen van de kleinmanne ziek was, dan was ie overbezurgd. As ie dan ‘s aoves thuis kwam vroeg ie: ies de kurts al gezakt? Dan sprieng iek een gat ien de lucht!

En de kleinmanne maokte ‘ner da van: “Papa sprieng mar mej oeuw gat ien de lucht, want iek zèn bekaast beter.” 

Da was daorom altaij aarg vin iek atter jeen van de kleinmanne ziek was, want dan moeste zelluf ok thuis blijve. Nie da’k zo ‘nen uitgaonder was , mar zo laank biene zitten en nog geeneens zelluf om een bodschap kunne gaon. ‘t Was net of agge ien de gevangenis zoot. En toen zee iek nog eens tegen m’n zeuntje, die toe een jaor of vier was en bijna genezen: 

“Iek moet evekes naor oma’s, iek zèn zo terug. “En iek dee vur alle zekerheid de deur oep slot. Iek was nog mar net bai oos ma en daor stong ie injeens vur oos neus. Hé zee ik, hoe komde gij nou hier? Hij oi al de plaante netjes verschoven oep het veensterschap, een stoel vur het raom geschove, dur oep geklomme, het raom ope gekrege en zo was ie naor buite geklomme. Da was een goeie les vur mijn en da d’em iek nwoot mjeer gedaon. Beter wachten toet da ze jelemaol beter zijn en ge ze mej kunt neme.”