'Zie ik eruit als 100? Nee toch?'
OSSENDRECHT – Ze kan het zelf nauwelijks geloven, maar op 28 april viert Dina van Ginneken – Jansen haar 100e verjaardag. De tijd is ongekend snel voorbij gevlogen, vindt ze. Ze voelt zich geen 100, en zo ziet ze er ook niet uit, vindt ze zelf: “Dus ik ga gewoon door, alsof er niks aan de hand is.”
“Zie ik eruit alsof ik 100 ben? Nee toch? Heel veel mensen schatten me hooguit 85!” Aan het woord is Dina van Ginneken, die dus echt 100 jaar oud wordt op 28 april. Sinds enkele maanden woont ze in zorgcentrum Mariahove in Ossendrecht, waar ze meteen de oudste bewoonster is. Maar zo voelt ze zich dus niet. Ze vertelt dat een tafelgenote die ze graag mocht onlangs onverwacht overleed. “Ze was 92. Dat is toch nog niet heel oud?”
Mentaal is Dina van Ginneken nog net zo scherp als driekwart eeuw geleden. Over haar hoge leeftijd praat ze met een gezonde dosis zelfspot, maar haar verbazing is oprecht: “De tijd is gewoon zo vlug gegaan, dat is gewoon niet te geloven. Mensen vragen hoe ik het gedaan heb, 100 worden. Dat is niet zo moeilijk. Ik heb nooit gerookt, nooit gedronken, elke dag vers gekookt en ik ben altijd heel lief geweest voor iedereen.” Haar honderdste verjaardag vindt Dina wel reden voor een feest, ook al ziet ze een beetje op tegen de drukte: “Ik hoor niet meer zo goed en dan communiceert het lastig. En het zal wel druk worden. Zelfs de burgemeester komt!”
Incasseren
Haar uitzonderlijk hoge leeftijd maakt Dina van Ginneken niet voor het eerst in haar leven anders dan anderen. Zo was ze naar eigen zeggen de eerste vrouw in Woensdrecht die een rijbewijs haalde. Hoe oud ze precies was weet ze niet meer: “27 misschien, of 28”, zegt ze, “mijn man Piet, met wie ik in 1949 trouwde en die helaas maar 65 mocht worden, was boekhouder en verzekeringsagent. We hadden een kantoor aan huis, en het was mijn taak om het verzekeringsgeld te incasseren. Dat deed ik eerst op de fiets, en later op een scooter. Toen de afstanden groter en het verkeer drukker werd vond Piet dat het beter was als ik mijn rijbewijs zou halen. Ik reed graag en veel, terwijl Piet helemaal niet graag autoreed. Als we naar familie in Limburg gingen reed ik altijd. Behalve de eerste kilometer, anders gingen de buren roddelen.”
Dina was bovendien specialist in het financieren van brommers. Lachend zegt ze: “Ik zou willen dat ik een euro kreeg voor elke brommer die ik heb helpen financieren. Ik heb een mooie tijd gehad op ons kantoor. Ook bij het incasseren, soms verzonnen mensen de gekste smoezen om niet te hoeven betalen, maar ik ben nooit met lege handen naar huis gekomen.” Piet en Dina kregen samen twee kinderen, Eugène en Adri. “Adri leeft helaas niet meer”, zegt ze, “maar ik heb wel drie kleinkinderen en vier achterkleinkinderen.”
Tot enkele maanden geleden - dus tot ruim na haar 99e verjaardag - woonde Dina nog zelfstandig. Begin dit jaar belandde ze echter in het ziekenhuis en hoewel ze naar eigen zeggen "aan de poort” stond, herstelde ze voldoende om in Mariahove verder te mogen revalideren. Ze zegt: "Lopen gaat niet meer, dat is wel jammer. Want ik zou eigenlijk nog met mijn kleindochter naar Spanje willen. Dat waren we al eerder van plan, maar toen kwam corona en konden we niet meer reizen. Nu ben ik zelf te hulpbehoevend. Maar ja, de ouderdom komt met gebreken, nietwaar? De tijd gaat hier ook wel wat langzamer dan thuis, maar ik heb mijn computer en mijn tablet. Ik heb een filmpje van toen ik laatst, na maanden binnenzitten, voor het eerst weer boodschappen ging doen bij de Coop. Dat was leuk. Maar gisteren had ik geen internet, dát was pas een handicap!”, aldus eeuwelinge Dina van Ginneken-Jansen.