Militaire dienst
Laatst vond ik bij het opruimen van de zolder een doos met spullen uit mijn diensttijd. Voor de jongeren onder ons: tot 1997 was er opkomstplicht voor jongens om de militaire diensttijd te vervullen. Voorwaarden waren: goedgekeurd zijn, maximaal 2 jongens uit een gezin en misschien nog wat redenen die ik zo gauw niet kan bedenken.
Terug naar de doos: er zaten wat persoonlijke spullen in en ook een overhemd van precies het jaar van mijn opkomst, namelijk 1973, ik was van lichting 73-3, in mei precies 50 jaar geleden.
Op maandagmorgen stond ik samen met Ad H. op station Bergen op Zoom om naar Venlo te vertrekken. Ad kwam dicht bij mij staan want het was voor hem de eerste keer dat hij met de trein reisde, en ik was tenminste al een keer eerder met de trein naar Roosendaal gereden. Maar goed, we zijn in Blerick gearriveerd, alwaar rijschool Venlo te vinden was waar we onder andere rijlessen moesten gaan volgen. Dat er ook een rijschool in Bergen op Zoom was, hadden ze waarschijnlijk over het hoofd gezien. Er waren jongens bij die nog nooit een autostuur vast hadden gehad, de lessen waren in een vau1ton (vertaald vrachtauto 1 ton). Als die gasten geslaagd waren, konden ze hun militair rijbewijs zo omruilen voor een burgerrijbewijs, nota bene ook voor personenauto / vrachtauto / aanhangwagen / oplegger / bus en ....
Het mooie van heel het verhaal is dat er jongens net als ik waren, die de vrijdag ervoor bij hun baas de vrachtwagen waar ze op reden hadden binnengezet en toch eerst moesten lessen en opgaan voor het militaire rijbewijs.
Daarna moest ik naar Amersfoort voor de opleiding van hospik, want ik was ingedeeld als ziekenbak chauffeur. De kazerne was niets beter dan de oude kazernes in Bergen op Zoom. We sliepen in een oude paardenstal, er zaten ramen in en hij was geverfd en er lag zeil op de vloer, dat dan weer wel.
Mijn volgende halte was de parate troepen in Ermelo op de generaal Spoor kazerne. Deze was vernoemd naar een figuur die uiteindelijk een kwalijke naam heeft gekregen vanwege zijn optreden in Nederlands Indië. Gelukkig werd daar toen niet over gepraat, want in de links georiënteerde kamer waar wij lagen had dit wel eens voor oproer kunnen zorgen. Ook kwam ik op de kamer een oud klasgenoot tegen, de zoon van de plaatselijke fietsenmaker.
Omdat ik een opleiding als monteur heb gehad, werd ik toegevoegd aan de werkplaats, alwaar we een zeer rustige tijd meemaakten. We deden zoals we betaald werden, heel weinig, en als alles draaide was iedereen dik tevreden.
Al met al heb ik wel een stukje levenservaring opgepikt, en ik praat nu net als een oudere: 'Het zou nu nog niet verkeerd zijn dit mee te maken.' Ik doe het overhemd terug in de doos en denk, tot over .... jaar.
Tot de volgende Volluk,
Twan Simons.