Huistelefoon

Ik was op de koffie bij mijn buurvrouw toen ik opeens een geluid hoorde. Een bekend geluid maar ik kon het niet thuisbrengen, het was wel vertrouwd maar eer het kwartje viel was het geluid alweer gestopt. Een huistelefoon! Een huistelefoon had zich in de kamer van mijn bejaarde buurvrouw aangekondigd. Ik had een complete flashback. De huistelefoon… inderdaad, soms nog te vinden bij de wat oudere generatie. Dit was nog een ouderwetse met draaischijf en snoer. Bellen en gebeld worden op zo'n huistelefoon is een feest der nostalgie. Enkele zinnen die je jezelf al jaren niet hebt horen uitspreken: 'Met wie spreek ik? Shit, het snoer zit helemaal in de knoop, ik stik er bijna in. Eén seconde, ik ga even op zoek naar een pen. Ik moet ophangen.' Ik belde die namiddag naar mijn huidige provider en vroeg of ze huistelefoon in mijn pakket konden toevoegen. “Waarom zou je dat nog in hemelsnaam willen?” vroeg de werknemer. “Om het nostalgische gevoel te behouden! Het voelde zo fijn aan”, zei ik. En kan ik dan bij u ook terecht voor de volgende stap?”, vroeg ik. “De volgende stap?”, hoorde ik hem voorzichtig vragen. “Ja, voor een antwoordapparaat, natuurlijk." 'Ik ben momenteel niet bereikbaar, maar u kunt wél een bericht achterlaten, na de piep.' Hoe geweldig zou dat weer zijn?