Volluk: Zondagse schoenen

09-01-2023 Algemeen

Zondagse schoenen

Allereerst voor alle lezers de beste wensen en een gezond 2023.

Dit keer gaat het over de schoenen van mijn opa, en wel zijn zondagse schoenen. En dat was vroeger een heel verschil, dit waren zijn nette schoenen. Voor zijn werk in polder, de wegenbouw en later als werkman bij de gemeente Halsteren, dan had je stevige schoenen, laarzen of klompen nodig.
Opa is geboren in 1896, en als jongeman in 1921 getrouwd met opoe.
Voor deze trouwdag werden een trouwpak en nieuwe schoenen aangeschaft, dat wil zeggen dat ze ook gemaakt kunnen zijn door de broer van opoe, die was namelijk schoenmaker en zoals toen normaal was zat die gewoon in de woonkamer schoenen te maken.
Ook opoe zag er trots uit in haar nieuwe bruine bruidskleed, getuige een foto van 15 x 20 centimeter. Deze ene foto was gelijk heel de bruidsreportage,
De schoenen van opa waren lage lederen schoenen in de kleur zwart, wat volgens mij de enige keuze was. Op deze trouwdag gingen ze in de ochtend te voet van de Vetterik naar het gemeentehuis en daarna naar de kerk voor de plechtige inzegening. Hierna weer terug naar huis waar wat werd gegeten en een borreltje werd gedronken. Hoe het die dag verder ging is niet meer te achterhalen, al zijn er verhalen bekend van mannen die op hun trouwdag, tegen de avond (melken) weer moesten gaan werken.
Bij terugkomst gingen de schoenen uit , want men had ook nog wat kleinvee / varkens die verzorgd moesten worden, dus klompen aan.
En zo is het bij opa heel zijn leven gegaan, zondags op de fiets naar de kerk. Opoe kon niet fietsen en liep met enkele buurvrouwen naar de kerk, dit laatste was geen punt daar mannen en vrouwen toch niet bij elkaar zaten, en de zondagsplicht was toen nog HEILIG (ja, met hoofdletters).
Steeds als opa thuis kwam van kerkbezoek of een andere zeldzame voorname bijeenkomst, gingen de schoenen in de kast en ook steeds weer elke maandag, na de was, ging opoe de schoenen poetsen. Ik zie haar nog zitten, op de knieën met alle schoenen van het hele gezin voor zich. Of het nu slecht of mooi weer was geweest, altijd was het op maandag schoenen poetsen. En als het Erdal schoensmeerblikje leeg was, kregen de kinderen het om mee te spelen.
Je begrijpt dat met zo’n onderhoud, op een paar nieuwe zolen na, niets aan de schoenen mankeerde en nieuwe kopen vonden ze geld weggooien. Van mode had nog nooit iemand gehoord.
Zo vorderden de jaren en opa en opoe hadden gouden bruiloft, en ja hoor opa met de schoenen van toen aan. Ze blonken als waren ze nieuw, zo liep opa naast opoe de kerk in.
Helaas een week later op 75-jarige leeftijd een hartstilstand, en zo eindigde het leven van opa. Toen sprak men van een mooie leeftijd, maar nu ikzelf de 70 nader, kijk ik daar toch anders tegenaan.
Hoe het met de schoenen is afgelopen? Wel, ik heb een broer die is vernoemd naar opa en die was toen student. Hem bleken die schoenen te passen en hij mocht ze meenemen. Het blijkt dat ze het studentenleven maar korte tijd hebben overleefd.
Tot de volgende VOLLUK, Twan Simons.