Sintekrijnsputje in ere hersteld
AlgemeenHALSTEREN – Het was niet veel werk, het kostte niet veel en ze willen zichzelf niet teveel op de voorgrond plaatsen maar ze deden het toch maar mooi: het nieuwe bestuur van de stichting St. Quirinuskapel stak de handen uit de mouwen, knapte het Sintekrijnsputje en de Quirinuskapel op en voorzag de kapel zelfs van kerstverlichting: “Het is belangrijk dat de kapel behouden blijft.”
Sinds kort wordt het bestuur van de stichting St. Quirinus, die in 1983 werd opgericht om de bouw van de nieuwe St. Quirinuskapel met bron te overzien, gevormd door Halsternaren Leo Mangnus, Kees Rommers en Roger Brusselaars, met twee slapende leden. Daarmee zijn zij verantwoordelijk geworden voor het onderhoud van de kapel en het Sintekrijnsputje, waarvan de historie in Halsteren veel verder terugreikt dan 1983. De drie nieuwe bestuursleden wonen in appartementencomplex Welbuiten aan de Baljuwstraat, en kijken vanuit hun woning uit over de kapel en hebben zich verdiept in de historie. Die liegt er niet om.
“De Sint Quirinuskapel wordt al genoemd in een domeinrekening uit 1478”, zegt Leo Mangnus, “toen moet hij er dus al hebben gestaan.” De heilige Quirinus had een belangrijke plek in het vroegere geloofsleven. Tot hem werd gebeden tegen “kwade benen” – “in de dertiende eeuw heette een zwerend been de Quirinusziekte”, zegt Mangnus – en later werd hij de patroonheilige tegen infectieziekten. Overal werden kapellen en putjes aan hem gewijd, waar gelovigen kwamen om tot hem te bidden. Zo ook in Halsteren, waar de kapel aanvankelijk aan de Jankenberg stond. In 1922 werd die opnieuw geplaatst, maar raakte in de jaren erna in onbruik. In 1983 nam wethouder Sinke van de toenmalige gemeente Halsteren, het initiatief om de kapel opnieuw op te bouwen. Die kapel, op de huidige locatie, werd in 1985 opgeleverd en sindsdien onderhouden door de Stichting St. Quirinuskapel.
Toen Roger Brusselaars, Kees Rommers en Leo Mangnus onlangs het bestuur van de stichting overnamen hadden de kapel en het putje dringend onderhoud nodig. “Dus hebben we de handen uit de mouwen gestoken”, concluderen ze nuchter. Enkele weken lang hanteerden ze de snoeischaar, herstelden ze de omlijsting van de put, vervingen ze dakpannen en maakten ze alles schoon.
Ondertussen vonden ze ook de gemeente aan hun zijde, die de zittingen van de bankjes herstelde en ook het nodige snoeiwerk voor haar rekening nam. “Veel moeite was het allemaal niet”, wuiven de bestuursleden hun inspanning weg, “en de kosten hebben we als stichting kunnen dragen, al zijn donaties altijd welkom, want ook in de toekomst blijven we de kapel en het Sintekrijnsputje onderhouden. Zoiets moois moet voor Halsteren behouden blijven. Dat is belangrijk voor het dorp.”