Notaris Caroline de Maat
Notaris Caroline de Maat Foto: Dennis van Loenhout

Bij de notaris

Algemeen

De mens is een vreemd wezen.

Niets nieuws onder de zon, zult u denken.

En toch ben ik regelmatig verbaasd als ik hoor en zie wat iemand nu weer heeft gedaan.

Zomaar een paar voorbeelden uit de notariële praktijk.

DE VAAS

De zussen hebben elkaar nooit gemogen. Ze hebben geen andere zussen en ook geen broers, maar van kinds af hebben ze een hekel aan elkaar gehad en hebben ze elkaar over en weer op alle mogelijke manieren dwars gezeten. En nu is hun moeder overleden, als laatste van hun ouders.

Over alles maken de dames ruzie. Zegt de een A, dan zegt de ander per definitie B. Behoorlijk vermoeiend en uitputtend. Een belangrijk twistpunt blijkt een vaas te zijn die oorspronkelijk afkomstig is van de grootmoeder van de zussen. Een spuuglelijk kitscherig ding, als je het mij vraagt. Maar mijn smaak is hierbij uiteraard niet van belang. De vaas is voorlopig opgeslagen in het huis van de oudste zus, maar de zussen willen allebei de vaas hebben. Ik heb sterk het vermoeden dat ze ‘m geen van beiden mooi vinden en er geen van beiden aan gehecht zijn, maar dat ze ‘m alleen willen hebben om de ander dwars te zitten. Na oeverloze e-mails en telefoontjes ben ik er klaar mee. Er moet een knoop worden doorgehakt. Ik deel de zussen mede dat ik de vaas tussen hen ga verloten. De vaas komt door loting toe aan de jongste zus. We spreken af dat de oudste zus zelf de vaas bij de jongste zus thuis af zal geven.

En later hoor ik van de jongste zus hoe dat is gegaan. 

De oudste zus was op de afgesproken dag met de vaas naar het huis van de jongste zus gegaan en had daar aangebeld. De jongste zus had opengedaan. De oudste zus had zogenaamd de vaas aan de jongste zus willen overhandigen, maar had die op het laatste moment laten vallen met de mededeling “Jij wilde toch zo graag de vaas. Nou, hier heb je ‘m!”

HET TESTAMENT VAN TANTE

Tante Sjaan was een niet onbemiddelde dame van bijna negentig. Zij was alweer een aantal jaren weduwe en had zelf geen kinderen, maar wel een aantal neven en nichten. 

Tante Sjaan was weliswaar een heel nuchtere vrouw, maar toch was zij behoorlijk gevoelig voor kleine attenties en soms wat vleierij van haar familie. En als iemand zich niet gedroeg zoals tante graag zou willen, trok tante haar conclusies.

Op een dag moest tante naar het ziekenhuis. Er was niets bijzonders aan de hand, maar één keer per jaar moest tante ter controle naar de cardioloog. Kon neef Bert haar misschien naar het ziekenhuis rijden, zo vroeg zij hem. Dat was geen punt voor neef Bert: hij woonde niet zo ver van tante vandaan en was al met pensioen, dus hij had alle tijd. Toen ze na afloop van het ziekenhuisbezoek samen bij tante nog een kopje koffie dronken, diende Bert bij tante de rekening in voor de gereden kilometers: € 4,95. Tante betaalde het bedrag aan Bert. Maar de volgende dag belde zij mij. Ze wilde haar testament veranderen. En u raadt het al: Bert was daarna geen erfgenaam meer.