Vroegere au pair uit Oekraïne nu als vluchteling terug bij gezin
CALFVEN - Een jonge vrouw uit Oekraïne, Tanya, die tien jaar geleden voor een jaar au pair was bij het gezin van Rico van Eeten in Calfven, is hier nu als vluchteling opgevangen, samen met haar zoontje en haar moeder.
Nadat de steden gebombardeerd waren is Tanya met haar zoontje en moeder naar het zuidoosten van Oekraïne gereden bij de grens met Roemenië. Dat gebied heet de Karpaten, een plek die zij al kenden omdat zij daar ooit hun wintersportvakantie hebben gevierd. Hun reis duurde vier dagen en onderweg vielen er ook bommen. Het was een hele spannende vlucht met veel militaire voertuigen. Slechte belichting ‘s nachts en veel mensen op de weg in een karavaan die allen vluchten. Tijdens Tanya's vlucht belde zij Rico van Eeten in paniek op omdat er een bom op een auto vlak voor hen was gevallen. Die mensen hebben het helaas niet overleefd.
Zij is vervolgens met haar moeder en kind naar de grens met Roemenië gereden, Tanya's man moest helaas achterblijven omdat mannen het land niet mogen verlaten. Van hen wordt verwacht dat zij zich aansluiten bij het leger om Oekraïne te verdedigen.
Ze zijn naar een huis van een vriendin gereden die in Spanje woont en die haar huis aan Tanya's gezin beschikbaar stelde, afwachtend of ze daar veilig waren of toch noodgedwongen Oekraïne moesten verlaten.
Tanya werd onderweg door haar buren gebeld dat hun appartement leeg was geroofd. Rico heeft besloten om Tanya, haar moeder en zoontje op te halen en is toen naar een klein vliegveldje in Roemenië gevlogen op 13 maart. Vervolgens werd de hun reis voortgezet in Tanya's auto met een Oekraïens nummerbord. Hun reis ging door Roemenië, Hongarije, Oostenrijk, Duitsland en België. Vooral de reis door Roemenië is hen bijgebleven, je kon maar 40 km per uur rijden en Roemenië is een mooi maar mysterieus land.
De man van Tanya is teruggekeerd naar Pryluky. Hij verblijft momenteel in het appartement. Tanya vertelt: "De situatie in mijn stad is nog oké, Priluky houdt zich staand. Maar de steden daaromheen zijn wel gebombardeerd. Er is nog water, energie maar het internet is beperkt. De basisbehoeften zijn er nog.’’
Bij thuiskomst is Rico de volgende dag gelijk naar het stembureau gegaan. In die twee dagen kon Tanya een beetje bijkomen met moeder en haar zoontje. Ze kende het huis en de omgeving tenslotte al. Bij het stembureau vertelde Rico aan de medewerkers over de vluchtelingen die hij opgevangen had, zij reageerden erg positief en boden direct hun hulp aan. Ik heb veel speelgoed ontvangen, fietsje, autostoeltje, fietsstoeltje etc. Deze heb ik gekregen van individuele CDA-leden en van de Rommelmarkt Huijbergen. Rico geeft aan dat de communicatie af en toe nog wat stroef loopt, voornamelijk met haar moeder, die geen Engels spreekt. Wel een voordeel is dat Tanya toen de oorlog begon gelijk tegen haar zoontje Nikita Engels is gaan spreken. Hij begrijpt inmiddels Engels.
Veilig
De zonen van Rico studeren inmiddels alle drie. Twee van zijn zonen zijn uit huis en de jongste woont nog thuis. De kamers van zijn oudste zonen zijn vrij, Tanya met Nikita verblijven in een kamer en oma heeft haar eigen slaapkamer. In het begin was het best aanpassen maar zijn zonen zijn gewend dat er vaak vrienden uit het buitenland hier verblijven, bovendien kennen ze Tanya al en ze leven heel erg mee. Tanya volgt het nieuws over Oekraïne online en krijgt veel updates van vrienden en studenten. Tijdens het gesprek is het tijd voor een Engelse les en belt Lola, een student, in. Zij is naar Portugal gevlucht en zij wil graag Engels leren om zich beter verstaanbaar te maken. Tanya biedt haar diensten aan op een platform waar gevluchte Oekraïners in contact kunnen komen met elkaar om verhalen uit te wisselen. Tanya voelt zich veilig en welkom in Nederland. Gelukkig is Nikita nog vrij jong om alles mee te krijgen. Ook vindt haar moeder inmiddels haar weg en is lekker aan het tuinieren.
Het is een schrijnende situatie in Oekraïne, maar Tanya blijft erg positief en hoopt dat ze snel weer kan terugkeren. Tanya heeft Rico en zijn gezin alvast uitgenodigd voor als de oorlog in Oekraïne voorbij is en hoopt dat ze dan het nieuwe Oekraïne aan hen kan laten zien, het land waar ze trots op is, haar thuis.