Thomashuis Lepelstraat
LEPELSTRAAT – Wie Lepelstraat kent, kent ook het Thomashuis aan de Kladseweg. Het Thomashuis is een kleinschalige woonvorm voor mensen met een lichamelijke of verstandelijke beperking, maar ondernemers Klazina en Raymond van Stralen weten een betere omschrijving: “We zijn gewoon één groot gezin.”
In het Thomashuis in Lepelstraat voelen acht bewoners - de jongste is 20, de oudste 65 - zich enorm thuis. Klazina en Raymond van Stralen zijn nu ruim een jaar eigenaar van het Lepelstraatse Thomashuis. De grens tussen werk en privé is voor hen vrijwel helemaal vervaagd, en ze zouden het niet anders willen. Een Thomashuis overnemen doe je niet zomaar, daarvoor heb je een serieus bedrijfsplan nodig en wordt een zorgvuldige screening uitgevoerd. Raymond en Klazina doorstonden die met vlag en wimpel, en nu ze aan de slag zijn merken ze dat hun werk steeds minder procesgestuurd en steeds meer gevoelsmatig wordt. "Met acht bewoners zijn we klein genoeg om elke bewoner de aandacht te geven die hij of zij verdient. Ouders kiezen voor een Thomashuis omdat ze hun kind een plek voor het leven gunnen, daarvan zijn we ons heel bewust. Iedereen is hier zichzelf, onze bewoners, ons team, wijzelf en onze kinderen. Dat houdt het voor iedereen leuk. Onze kinderen komen bij de bewoners over de vloer, de bewoners komen bij ons en zelfs onze hond Keet komt overal. We hebben hier een kleinschalige dagbesteding, maar onze bewoners volgen ook externe dagbesteding. Dan gaan ze naar hun 'werk', want contact met de buitenwereld (integreren in de samenleving) is ook heel belangrijk. We zijn een Thomashuis, maar we zijn ook gewoon één groot gezin.” Ook Raymond is inmiddels helemaal overtuigd van de juistheid van hun keuze: "Voorheen werkte ik voor het Waterschap, nu ben ik vooral bezig met het werk op ons terrein van een hectare. Dat doe ik samen met onze bewoners, en ik geniet er elke dag van om te zien hoeveel plezier ze hierin hebben en hoe trots ze zijn op hun werk”, zegt hij. "Soms is het ook lastig, zeker omdat onze bewoners kwetsbaar zijn. We hebben tijdens de lockdown een speciale coronahuiskamer ingericht waar bewoners hun familie kunnen ontvangen. En dat werkt goed. Vorig jaar verloor 'onze' Wilfred binnen twee dagen zijn beide ouders aan het coronavirus. Dat was een enorme klap, ondanks dat hij het Syndroom van Down heeft wist hij precies wat er aan de hand was. In die tijd had hij veel aandacht nodig, zocht hij extra knuffels en wilde vaak wandelen. Hij krijgt alle aandacht die nodig is, want hoewel we geen familie zijn hoort hij toch bij ons gezin. Zo gaat dat bij een Thomashuis.”