Spijbelen
Doe ik nooit hoor, spijbelen. Ik ben een volwassen iemand met een verantwoordelijkheidsgevoel. Maar vandaag niet, ik heb geen zin. Waarom zou ik ook elke dag 'zin' moeten hebben? Soms is het leven ook niet zo spannend. Hoewel ik best een leuk leven heb, niets te klagen. Vandaag niet, even niks, even de boel de boel laten. Ik sta met mijn auto stil op een parkeerplaats langs de A4. Op zo'n slappe-pannenkoeken-dag doe ik mij te goed aan een vette hap, onderweg gescoord bij een Amerikaanse fastfoodketen. Ik word omringd door andere personenauto's met daarin veel vertegenwoordigersvolk. Ik heb uitzicht op rijen vrachtwagens uit Oostbloklanden. In de cabines zie ik eenzame dikkige mannen die hun wettelijk bepaalde rust nemen. Althans, dat denk ik, misschien zijn ze wel helemaal niet eenzaam. Af en toe komt er eentje uit een wagen geklommen. Het lijkt mij een afwisselend beroep. Gezellig in zo'n vrachtwagencabine op weg naar Vladivostok om een partijtje springveermatrassen af te leveren. Op mijn voorruit laat ik dan nummerbordplaten bevestigen met de namen van mijn dierbaren. Ik kijk nog een goed naar de rij vrachtwagens tegenover me en zie dat de helft weer is vertrokken. Vrachtwagenchauffeurs kunnen niet spijbelen...