Uniek team kwam, zag en overwon
Verona Boys rebels zaalvoetbalavontuur
HOOGERHEIDE – Over de herkomst van de naam zijn de geleerden het nog niet helemaal eens. Wel een onomstreden feit is dat Verona Boys in recordtijd kwam, zag en overwon. De zaalvoetbalvereniging baarde in kort tijdsbestek opzien en liet in vele opzichten stof opwaaien. Op zoek naar de wortels in Hoogerheide en het antwoord op de vraag of de club uiteindelijk aan haar eigen succes ten onder ging…
Hoogerheide, jaren tachtig in de vorige eeuw. Van online gamen, lockdown of avondklok was geen sprake. Jeugd zocht elkaar buiten op. Jongens speelden voetbal op diverse schoolpleintjes of het veld aan de Verlengde Duinstraat. “Wij waren vaak op het grasveldje achter de Fina, nu benzinestation De Meeuw, te vinden. Met we bedoel ik jongens als daar waren Jos Bus, Wilfried van Tilburg, Peter van der Poel, John en Hans Cornelissen, Jean-Pierre Gillissen en mezelf. Naast veldvoetbal opperden we het idee om ook eens in de zaal te gaan ballen. Zo gezegd, zo gedaan. We zochten een tegenstander, huurden Gageldonk, Tuinwijk of De Biezen af en fietsten die kant op. Via Rinus de Jong, die op het vliegveld Woensdrecht werkte, kochten we in Roosendaal een heuse wedstrijdoutfit. Hij regelde ook diverse toernooitjes voor ons en wij werden steeds fanatieker. Alles onder de naam Verona Boys. Iets wat volgens mij te maken had met het gelijknamige televisieprogramma van Harrie Vermeegen en Henk Spaan”, blikt Jeroen Sebregts terug.
Het spel zat definitief op de wagen. Toch zeker toen na enkele jaren in de fonkelnieuwe Ossendrechtse sporthal De Drieschaar een zaalvoetbalcompetitie van start ging. Wilfried van Tilburg vervolgt:”Ondertussen was de samenstelling van het team al wel wat gewijzigd. In Ossendrecht werden drie of vier keer achtereen kampioen. De overstap naar de KNVB-competities werd overwogen en uiteindelijk ook gemaakt. Dit vergde echter nog al het een en ander.”
Zwarte Hand
Als ‘Bende van de Zwarte Hand’ moesten de jongemannen ineens in een KNVB-keurslijf worden gegoten. “Ad van der Heijden werd onze elftaleider. Er diende een heus bestuur te komen, een tweede elftal. Inschrijfgeld, huur accommodatie. Gelukkig vonden we in Bouwbedrijf B. de Nijs een partner die zich garant stelde en zijn naam aan de club verbond. Onder de vlag van Verona Boys/BB de Nijs debuteerde we. En hoe?! In de Vierde werden we direct ongeslagen kampioen”, aldus Jeroen Sebregts.
De KNVB schatte het team uit Hoogerheide op waarde in en liet het zelfs een klasse overslaan. Ondertussen bestond de harde kern uit een gemêleerd gezelschap van voetballers van METO, WVV’67, ODIO, Grenswachters en MOC’17. Tot ver buiten de eigen contreien reikte inmiddels de roem. En maakte men kennis met de keerzijde van de medaille.
Wijlen voorzitter Herman Blekman vertelde in november 1997 in deze krant: ”De Nijs heeft onlangs te kennen gegeven met onmiddellijke ingang de geldkraan dicht te draaien. Hiermee staan we wel degelijk voor het blok. Immers, het voetballen op KNVB-niveau vraagt offers, zoals zaalhuur en een flink portie afdracht aan de KNVB. Mochten we daadwerkelijk volgend jaar nog een trede hoger gaan spelen dan moeten we verder uit de buurt, hetgeen weer hogere reiskosten met zich mee brengt.”
Als reden voor het beëindigen van het hoofdsponsorschap werden de dat seizoen tegenvallende resultaten van METO aangedragen, de vereniging welke de aannemer sinds jaar en dag van steun voorziet. Jeroen Sebregts hierover: “Dat zorgde destijds voor, achteraf totaal onnodige, commotie. In onze rebelse jeugdigheid gingen we op zoek naar een nieuwe sponsor: RVS Verzekeringen. Ondanks alle perikelen behaalden we opnieuw het kampioenschap en werden in 1998 zelfs tot Sportploeg van de Gemeente Woensdrecht gekroond.”
Enkele jaren acteerde Verona Boys in de Eerste Klasse. Het voetbalde in Vlissingen, Hulst, Goes. “De klasse ging enkele spelers inmiddels te boven. Waaronder mijzelf. Ik schikte me echter in mijn rol en nam genoegen met iets minder speelminuten. Ondertussen heb ik dikwijls zitten genieten wat technische medespelers als bijvoorbeeld Peter Deelen en Dave Roels met een bal konden. Onvoorstelbaar!”, vertelt Wilfried van Tilburg.
Bever
Naarmate de seizoenen vorderden kreeg Verona Boys meer en meer de tol van de roem gepresenteerd. Thuiswedstrijden vormden op woensdagavond geen enkel probleem doch de uitwedstrijden ging de groep steeds vaker parten spelen. ”Als Verona Boys waren we natuurlijk een vreemde eend in de bijt. Ze konden ons moeilijk peilen. We stonden te boek als een samengeraapt Woensdrechts zooitje dat het toch maar op dat niveau flikte. En zo gebeurde het dat we ook oog-in-oog stonden met ene John de Bever, destijds een nationale topper. Werden we ook niet warm of koud van. Ook ontmoetten we steeds vaker de bijna op professionele wijze geleide teams met hoofdsponsors als bijvoorbeeld Bristol, Morris Meubels. Kwamen wij aan met de onze door ‘Tante To’ gewassen outfitjes”, lacht Jeroen Sebregts.
De agenda’s van de inmiddels vaders van jonge gezinnen liepen voller en voller. Door de week trainen bij de diverse clubelftallen, zondags voetballen, bijkomende zaalvoetbalverplichtingen in Wouw en Essen. De animo voor een uitwedstrijd om 22.00 uur in Hulst nam af. Jeroen Sebregts vervolgt: “Logisch. Sommige jongens moesten weer vroeg op. Het opstellen van een representatief elftal werd steeds moeilijker. Soms moesten we zelfs een wedstrijd aan ons voorbij laten gaan, met een boete tot gevolg. Uiteindelijk besloten we kort na de eeuwwisseling de stekker eruit te trekken. Met pijn in ons hart maar terugkijkend op een geweldig mooie tijd.”
Hoewel de oude garde capituleerde betekende dit niet direct het definitieve eind van Verona Boys. Vanuit het talentvolle schaduwteam besloten diverse jonge spelers zich over de erfenis te ontfermen en van nieuw elan te voorzien. Rinko van der Wijst werd de nieuwe voorzitter, de gebroeders Broos met Pascal als penningmeester en Ronald als secretaris completeerden in 2001 het bestuur. "De naam bleef, echter de club onderging een totale metamorfose. Met nieuwe sponsors en nieuwe spelers hielden we het vijf, zes jaar in de Tweede Klasse vol. Toen ook wij tegen hetzelfde euvel als de eerste lichting aanliepen. Structureel te weinig spelers noopte ons tot het gooien van de handdoek. Nu voorgoed”, besluit de huidige hoofdtrainer van METO Roland Broos.
