IJspret
Ik geef toe, ook ik hoor bij de 17 miljoen virologen, bondscoaches en weersvoorspellers. Zelf heb ik er altijd in geloofd dat er nog een keer een winter met sneeuw en schaatsijs zou komen. Dit baseer ik op de jaren 80 van de vorige eeuw, toen kreeg de watervervuiling de schuld en prompt kwamen er zelfs twee Elfstedentochten.
In de vroege jaren 60 hadden we ook wel vorst en wij als mannekes naar het ijs. Eerst was dit een ondergelopen weiland, zoals ”de Hollander”, een lage punt tussen de Vetterik en de Stapelakker, die later is gedempt. Ook tussen Zoutendam en het waterbedrijf is er een laag weiland. En als het wat meer had gevroren gingen we naar het Lange water, alwaar de zijkanten ook ondiep waren. De Melanen, ook heel slecht toegankelijk, was voor ons streng verboden toegang, want als ze wisten dat we in de buurt waren geweest volgden er thuis lijfstraffen. Mijn moeder kwam altijd met het verhaal dat daar een pater/broeder met kinderen waren verdronken. Tijdens het schaatsen, ik heb dat verhaal nooit ergens anders gehoord. Wie weet hier meer van? Ook aan het einde van de Nieuwe Molenweg/de Meulebaan, bij de splitsing met de Ligneweg, had je rechts een zandafgraving, een diepte die toen nog onbegroeid was en die bij een nat jaar een heerlijke ijsbaan gaf.
Het toppunt was de winter van januari 1963: weken achtereen sneeuw en strenge vorst. Voor je ouders was het een drama, met bevroren waterleidingen en binnen was het alleen voor de kachel warm. Er kwam zelfs door het weer een gebrek aan kolen voor de kachel. Ik mocht wel eens mee naar een boer om in de koeienstal op te warmen, want bij de beesten is het altijd lekker warm. Toen werden er op de 'Verkorting' ijsfeesten georganiseerd en had Kees Roks met zijn trekker een heuse wedstrijdbaan gemaakt. De naam Bas Maliepaard staat mij bij als een van de regionale toppers. Dit was ook de enige keer dat er iets werd georganiseerd voor de scholieren. Wel na schooltijd, want ijsvrij daar was geen denken aan. Wel een leuke tijd, met zelfs koek en zopie, als je tenminste het geluk had dat je een kwartje had meegekregen, of dat je ouders kwamen kijken.
Later toen we groter waren hebben we geschaatst op de Kleine Melanen, bij de camping van Pietje Paulus met het legendarisch café, en daarin urenlang de after party. Laten we daarom de hoop op een strenge winter nog niet verliezen.
Op de foto: dit is wat ik vond in mijn oude schaatsdoos, links mijn oude 'Botjes', daarnaast Friese doorlopers en daarboven hoge Noren; en ook lage houten Noren, met de daarbij behorende veter en riempjes, die altijd afbraken.
Tot de volgende Volluk,
Twan Simons