Gebroeders Rikus en Ko Maas over Vivoo 75 jaar

06-02-2021

De afdruk van ‘nistel’ als souvenir op voorhoofd

HUIJBERGEN - COVID-19 trekt wereldwijd een zware wissel. De volksgezondheid staat onder zware druk, economisch dienen alle zeilen te worden bijgezet. Om het virus het hoofd te bieden zoeken beleidsbepalers en wetenschappers naar oplossingen. Ter beperking van bewegingen om zodoende de besmettende contacten te reduceren werden medio oktober ook de sportcompetities stilgelegd. Sindsdien is het ook onwerkelijk rustig op de Woensdrechtse voetbalvelden. En of er op korte termijn een herstart is blijft afwachten. Ondanks sombere tijdingen zal 2021 toch van een feestelijk tintje worden voorzien. Het jubeljaar staat immers voor Vivoo (75 jaar), ODIO (90 jaar) en eeuweling Grenswachters al enige tijd met stip op de activiteitenkalender genoteerd!

Het trio jubilarissen is gezamenlijk goed voor ruim 250 jaar voetbalhistorie. Oorsprong, ontwikkeling, hoogtepunten, anekdotes, heroïsche verhalen. Vanaf deze plaats duiken we gedurende dit jaar met grote regelmaat in rijke voetbalgeschiedenis te Huijbergen, Ossendrecht en Putte! Aftrap met de gebroeders Jac (90) en Rikus (86) Maas, op zoek naar een ver Vivoo-verleden.

Patronaat

Net voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd in Huijbergen al tegen een bal getrapt. Bij de Broeders lagen sportvelden alsmede op enkele plaatsen net buiten de dorpskern. Net na de bevrijding had men de smaak van voetbal goed te pakken en besloot men zich officieel te verenigen. Gezeten aan de keukentafel graaft Jac (Ko voor intimi) Maas ver in zijn nog altijd scherpe geheugen. “Het was in een barak naast het Patronaat aan de Boomstraat. Vlakbij waar nu de fontein staat. Gemeentesecretaris Looijen, schoenmaker Jan van Hoof, Piet Verhaert, Piet de Jong, Jan van Agtmaal zijn onder meer namen die me te binnen schieten en die zich hard voor de zaak maakten. En werd wat gediscussieerd over de naam en uiteindelijk voor Vivoo gekozen.”

De club was een feit doch zocht nog onderdak. De wei achter het café Hof van Holland vormde een optie, echter na lang onderhandelen zag eigenaar Sjaan van Agtmaal er geen heil in. Locoburgemeester Toon van Gastel bood uitkomst door gratis zijn wei naast diens boerderij aan het Overberg beschikbaar te stellen. Als er gevoetbald moest worden diende men eerst de koemest uit de wei te halen en met geel zand opnieuw de belijning aan te brengen.

De toenmalig 16-jarige Jac Maas was een van de eerste eigen Huijbergse zonen die bij de nieuwbakken voetbalclub als rechtsback ‘onder contract’ kwam. “We hebben niet lang in de wei van Van Gastel gespeeld. Al snel konden we terecht op de plaats waar nu nog steeds door Vivoo wordt gevoetbald. Het veld lag destijds wel haaks op dat van nu. Vanaf de weg naar waar nu het tennisveld ligt. Van het terrein kan ik me nog herinneren dat er diagonaal een fietsspoor liep. Getrokken door boer Sjaan van Eekelen die iedere dag de kortste route naar zijn achter het veld gelegen wei nam”, lacht Jac Maas.

Jeugdlid

Terwijl broer Ko wekelijks de clubkleuren van Vivoo verdedigde begon de voetbalsport ook bij zijn vier jaar jonger broertje Rikus te kriebelen. “Als aankomende jonge mannekes wilden we dat natuurlijk ook. Samen met Peer van Sjaan (van Agtmaal red.) meldde ik me als eerste jeugdlid bij Vivoo. Al snel volgden meerdere leeftijdsgenootjes ons voorbeeld. We speelden onderling of trainden soms met de groten mee”, blikt Rikus Maas terug. Weer enkele jaren sloot ook jongste broer Theo Maas zich bij Vivoo aan.

Uit de familiearchieven komen diverse zwart-witte foto’s als bewijsvoering op tafel. Jac Maas vervolgt: “Met dit elftal zijn we rond 1950 kampioen geworden. De basis van het elftal werd door een aantal jongens van het dorp gevormd. Verder waren we er door de terugkeer van Nil Luijks, die eerder bij METO had gespeeld, er sterker door geworden. Onder meer Piet Huijskens stond in de goal, Jan van der Poel speelde in de as, Jan Schoutens middenvoor. Ik zelf was een hardwerkende rechtsback die zo hard als ik kon de bal naar voor schopte. De bal moest in de buurt van de goal zijn, anders kan je geen doelpunten maken.”

Nistel

Rikus Maas stond bekend als allrounder. “Ik heb op alle posities gespeeld. Van keeper tot aanvaller, alwaar ik met de kop menig doelpunt heb gemaakt. En inderdaad, dat was geen pretje. Wij voetbalden nog met een bal met zo’n ‘nistel’ (veter) in. Als je die precies verkeerd op je hoofd kreeg dan stond de afdruk erin. Als elftal kreeg je voor een heel seizoen maar één bal. De oude, inmiddels in de vorm van een ei, werd als trainingsbal gebruikt. Die werd loodzwaar als het slecht weer was. Sowieso is er qua materiaal wel heel wat veranderd. Als ik de lichtgewicht voetbalschoentjes van mijn kleinzoon vergelijk met die hoge schoenen met zes gespijkerde noppen van ons destijds! Die dienden minimaal drie seizoenen mee te gaan.”

De mannen speelden veelal in de regio hun wedstrijden. Dosko, MOC, Borgvliet, METO, ODIO, Grenswachters, Welberg, Halsteren, Rimboe. Uitwedstrijden gingen per fiets. “En dan is het geen pretje wanneer je halverwege de Bergsebaan erachter komt dat je je schoenen vergeten bent. Kon ik terug, uiteindelijk haalde ik nog net hijgend de aftrap in Bergen op Zoom. Eenmaal zijn we met een bus naar de Heense Molen geweest en heel af en toe kropen we achter op een vrachtwagen van transportbedrijf De Vos”, blikt Jac Maas geamuseerd terug.

Ook Rikus Maas doet nog een duit in het zakje. “Omkleden deden we in een schuurtje achter het clublokaal café De Eendracht van Sjors Goossens. Na de wedstrijd stond daar voor iedere speler een teiltje met water waarmee je jezelf kon wassen. We wisten niet beter. MOC was de eerste vereniging met een douche. Ongebruikelijk voor die tijd.”

Militair

De carrières van de gebroeders Maas duurden door diverse omstandigheden niet extreem lang. Rikus Maas stopte reeds op zijn 21e met de actieve voetbalsport. Door vervulling van militaire dienst kwam hij slechts eens per veertien dagen thuis. Nadien won de liefde voor het zwakke geslacht het van de bal en keerde niet meer terug op het veld. Broer Jac hield het eind jaren vijftig voor gezien. “Diverse spelers gingen iets anders doen of konden vanwege werk niet langer. Rikus en ik hebben toen gezamenlijk een twee-onder-een-kap gebouwd, wat ook veel vrije tijd vergde.”

De interesse voor de voetbalsport hebben beiden nimmer verloren. Rikus kijkt nog wekelijks in de krant wat Vivoo op zondag heeft gedaan. Jac bezocht nog regelmatig wedstrijden in de eredivisie en van het Nederlands elftal. De laatste jaren worden ze regelmatig om een andere reden naar het voetbalveld gelokt. Als grootvader van de jonge Vivoo-middenvelder Robbert Cortie bekijkt Rikus Maas wel eens een thuiswedstrijdje te Huijbergen. Jac Maas moet leven met de wetenschap dat kleinzoon Donovan de Weert als METO-coryfee te boek staat! De recente onderlinge resultaten zijn volledig in evenwicht: 1-1 en 0-0.

Foto's: Boven: Vivoo 1 in 1950: Bestuurslid Cees van Wijk, Michel Verhaert, Ko Maas, Piet Huijskens, Chris Verhaert, Nil Luijks, Dré van Loon, Jan van Hoof, scheidsrechter;
Piet Verhaert, Jan van der Poel, Jan Schoutens, Jan van Agtmaal en Jappe Swaans.

Onder: Vivoo junioren: Lou Paulus, Piet Otto, Jac Snoeijers, Jan Venhuizen, Jan Verhaert, knecht Pol Goris,
Rikus Maas, Jappe Swaans, Piet van Gastel, Piet Paulus en Jan van Wijk.