Verzuring
In de supermarkt stond ik in de rij. Voor me stond een vrouw die in een zakje twee dadels had geschept. “U moet ze even zelf wegen” zei de kassière, waarop de vrouw hard begon te zuchten. “Moet dat ook al?” riep ze. Ze rende uit de rij weg richting de weegschaal. Ondertussen wilde ik al afrekenen maar de vrouw was erg snel terug. “Eerst moet je het zelf in een zakje doen, dan moet je het zelf wegen!” schreeuwde ze. Kennelijk had ze de dadels teruggegooid in een bak want met niets druk gebarend liep zij de winkel uit. De kassière en ik keken elkaar geamuseerd aan. Opeens herkende ik de vrouw. Jaren geleden, paste ik wel eens op haar dochtertje. Op een avond kwam ik binnen en had de vrouw gillende ruzie met haar man. Dat ik, de oppas, daarbij stond leek ze niet te deren. En nu zag ik de vrouw buiten rondrennen. In volledige verzuring die sommige mensen nu meer hebben sinds Corona ons in de greep heeft. “Ik heb ooit voor haar gewerkt, toen was ze ook al zo boos” zei ik tegen de kassière. Ik vroeg me af wat er van haar dochter is geworden...