De Lonka senang in de luwte
HOOGERHEIDE - COVID-19 blijkt een moeilijk te bestrijden tegenstander. In een uiterste poging het virus te beteugelen presteerde de Nederlandse regering vorige week de harde lockdown. Daarnaast biedt het aangekondigde vaccin hopelijk enige verlichting en nieuwe mogelijkheden. Tot die tijd hebben we ermee te dealen. Scholen blijven gesloten, jongeren zoeken uitwegen en ouderen nog langer binnen. Op bezoek bij Lon van Zunderd!
Hoogerheide heeft tal bekende onderdanen. Mensen die door zijn of haar doen of laten de aandacht op zich gevestigd weten. Markante personen die vanwege bovengemiddelde prestaties palmares en ontzag vergaren, vrijwilligers die onvoorwaardelijk de gemeenschap dienen, initiators van de dorpskernen kleur gevende evenementen. Iedereen kent er wel een paar. Tot voor enkele jaren terug vertolkte ook Lon van Zunderd decennia lang een dergelijke functie. Tijd om de stilte weer eens te verbreken.
Zwarte Baan
Lon van Zunderd zag op nieuwjaarsdag 1935 het levenslicht aan de ‘Zwarte Baan’ , thans de Minckelersweg, te Hoogerheide. Hij groeide op in een gezin met zes kinderen en bezocht de lagere jongensschool aan de Nieuweweg. De Tweede Wereldoorlog liep daar als een rode draad doorheen. Een periode met ver strekkende gevolgen die tot op de dag van vandaag tastbaar zijn. Het woord METO valt.
“We waren nog schooljongens toen de oorlog ten einde liep. In de nasleep verbleven echter nog steeds tal van geallieerde soldaten op vliegveld Woensdrecht. Die gasten zochten ook ontspanning en sportten veel. Samen met mijn maatjes Wiezie ‘de lange’ Pijnen en Louis ‘de witte’ Stok gingen we daar vaak heen. Het vliegveld lag immers onderaan bij ons in de straat. Die soldaten speelden voetbal met een bal die wij nog nooit gezien hadden! Zo’n moderne met een gaatje, terwijl hier de bal nog met een veter was. Op een dag verdween er een bal in een naastgelegen sloot. Ze sloegen er geen acht op. Echter wij wisten die bal nog wel te liggen. Kort daarop was er op een avond groot bal aldaar en werden de plaatselijke meisjes uitgenodigd. Voor ons het moment om de zoekgeraakte bal op te vissen. We slopen heimelijk richting de bosjes toen we ineens tegen de blote kont van een militair aankeken en…een jonge dame die we kenden! Ze riep ‘ga weg rotjong!’. We antwoordden dat we onze bal kwamen halen. Ze zei ‘niks mee te maken, weg jullie!’. We hebben toen de druk iets opgevoerd door te dreigen dat we het tegen haar vader zouden vertellen, als we onze bal niet mochten pakken. Ze sloot snel een compromis. ‘Pakken, wegwezen en nooit iets vertellen’. Een belofte waar we ons altijd aan hebben gehouden. Er is nooit één naam genoemd!”, lacht Lon van Zunderd.
Mariniers
De bal baarde vervolgens opzien. De jongens speelden er mee op hun geïmproviseerde veldjes aan de Duintjes toen kapelaan Cosijn ze in de smiezen kreeg. Hij sprak er schande van en eiste de bal op. Het drietal ging niet overstag. Niet veel later kwam diens goede kennis en voorzitter van de voetbalclub Jac van Hoek ook eens kijken. Ook hij stak zijn interesse in de speciale bal niet onder stoelen of banken. Hij paaide de jongens en wist ze uiteindelijk voor zijn club te winnen. Alle drie een jaar lang lidmaatschap vrij van contributie in ruil voor de bal!
“En zo werden we in 1947 lid. Mijn kameraden zijn al vele jaren niet meer onder ons. Ik heb het geluk gehad oud te mogen worden en ben derhalve nog steeds lid. Als ik me niet vergis momenteel het langst levende lid”, mijmert Lon van Zunderd.
De voetbalcarrière van Lon van Zunderd werd in 1954 onderbroken toen hij in militaire dienst moest. Een nieuwe stap die tot in de lengte van dagen van invloed zou zijn. “Ik werd bij het Korps Mariniers ingedeeld. Hoewel ik daar ik het begin niet erg veel ambitie voor had ben ik toch gegaan. Het heeft me voor mijn leven gevormd. Na een zware opleiding kwam ik een peloton met louter rauwdouwers terug. Het klopt wat ze destijds zeiden, je gaat er als jongetje in en je komt er uit als man. Ontzettend veel mensenkennis opgedaan, weet wat kameraadschap is en je leert op eigen benen te staan. Moet ook wel als je anderhalf jaar van huis bent. Heb zowel in het verre oosten gezeten als ook alle Nederlandse Antillen bezocht. Het heeft me nooit meer losgelaten en derhalve vind ik het ook een eer om nog ieder jaar tijdens Dodenherdenking bij het monument in Woensdrecht aanwezig te zijn. Belangrijk om stil te staan bij hen die voor onze vrijheid hebben gevochten.”
Stafkot
Na zijn militaire escapes keerde Lon van Zunderd terug naar zijn vertrouwde omgeving en trouwde vrij snel de liefde van zijn leven: Marie. Het echtpaar kreeg drie kinderen. Vader Lon verdiende de kost als machinist in de wegenbouw. Zijn spaarzame vrije tijd bracht hij op het steenworp van huize Van Zunderd gelegen voetbalveld. “METO is altijd mijn club geweest. Speelde er even in het eerste en voornamelijk in het tweede elftal. Daarnaast stond ik aan de wieg van het pupillenvoetbal, was medeoprichter van het veteranen-elftal en oud-papierinzameling. Tien jaar elftalleider bij het eerste, trainer lagere elftallen, scheidsrechter. Schreef jarenlang als Lonka in de METO-aan en heb vele hoogte- als ook zeker dieptepunten meegemaakt. Een zwarte bladzij vormde destijds het achterbakse spel rond het ontslag van de zeer aimabele trainer Cees Sep ten faveure van Paul Swaanen. Het raakte mij ook persoonlijk. Ze hebben toen moeten praten om me bij METO te houden. Iets daarvoor was ik de hulp van mijn zwager Charles Stok. Toen hij in 1981 plotseling overleed heb ik diens taak als terreinknecht op me genomen. Door de jaren heen sloten diverse mannen met, veelal het METO-hart op de juiste plaats, voor korte of langere tijd aan. Met toch veel plezier kijk ik terug op de ontelbare uren die we met z’n allen in het stafkot doorbrachten”, blikt Lon van Zunderd terug.
Inzicht
Naarmate de jaren verstreken werd zijn uitgebreide staat van dienst op waarde geschat. Na lid van verdienste volgde een erelidmaatschap, zag het Lonka-plein naar zich vernoemd, ontving de Zilveren KNVB-speld en mag zich zelfs Lid in de Orde van Oranje-Nassau weten. Toch is hij sinds 2017 nog maar mondjesmaat als toeschouwer op ‘zijn’ voetbalveld terug te vinden. “Door de jaren heen had ik me een eigen werkwijze aangemeten. Ik beschouwde het onderhoud van de gehele accommodatie als m’n verantwoordelijkheid. Wanneer je echter met andere mensen werkt krijg je te maken met ook andere inzichten. Soms tijdens mijn afwezigheid, ik ben vier maal aan mijn heup geopereerd, pakte men de zaken net iets anders aan. Dat botste soms met mijn opvattingen en had het gevoel dat ik daarin niet voldoende werd gesteund. In die periode werd ook mijn echtgenote ziek en hulpbehoevend. Hierdoor was het niet moeilijk om de aandacht van het METO-veld naar thuis te verleggen. Marie is uiteindelijk vorig jaar februari, na 62 jaar huwelijk, overleden. Een tijd lang ben ik niet met voetbal en de club bezig geweest, vervolgens kwam corona eroverheen. En eerlijk, nu mis ik het helemaal niet meer.”
Bij de pakken neerzitten is Lon van Zunderd vreemd. Hij zegt vanzelfsprekend Marie nog dagelijks te missen doch kijkt ook vooruit: "Met de mensen die overblijven moeten we er nog zo lang mogelijk iets van zien te maken. Ik krijg volop steun van kinderen en kleinkinderen. Ook de daaropvolgende generatie loopt al rond. Bij het Korps Mariniers heb ik geleerd voor mezelf te zorgen. Dus ik kom niet om van de honger, met een gebakken ei met soepgroente en spek erbij als specialiteit. Ik hoop nog geluk met de gezondheid te mogen hebben. En als die corona achter de rug is weer eens hier en daar een bakje koffie te doen en het nog eens uit te kunnen leggen…”, aldus Lon van Zunderd.
Foto’s:
Lon van Zunderd anno 2020
Als lid van de METO oud-papier ploeg (1999)
Animator METO-pupillen 1967
