Door het oog van de naald
HALSTEREN – Hij kreeg corona, kroop door het oog van de naald, maar voelt zich weer kiplekker. Heel Halsteren kent snackbarhouder Corné Langenberg als een vrolijke rasoptimist, en dit jaar bleek dat er meer – véél meer – dan een virus nodig is om zijn optimisme te breken.
Dezelfde vrolijkheid, dezelfde energie en dezelfde lach als altijd. In niks lijkt Corné Langenberg (55) anders dan anders. Sterker nog, op het eerste gezicht lijkt hij zelfs beter in zijn vel te zitten dan ooit. “Ja, ik ben in één week 12 kilo afgevallen”, lacht hij, “corona is best heftig hoor.”
Zoals veel mensen weten: Corné Langenberg en zijn echtgenote Wilma zijn wel wat gewend. Hun dochter Angelica heeft een ernstige beperking, nadat ze door een virus – niet het coronavirus – een deel van haar hersenen verloor. Denken aan de gezondheid van hun dochter is een tweede natuur voor het echtpaar Langenberg, net zoals “het beste ervan maken”. Die instelling hielp hen redelijk zorgeloos door de eerste coronagolf van dit voorjaar.
Toen werd het september. De vakantie naar Malaga die de familie Langenberg voor die maand geboekt had was toen al lang geannuleerd, maar dat hij op de dag dat hij eigenlijk naar Spanje zou vertrekken beroerd op bed lag, dat vond Corné toch een iets te groot contrast. Maar corona? Daar dacht hij niet aan, hooguit aan een doodgewoon, mild griepje. “Ik had natuurlijk ook van alles gehoord en gelezen over corona”, zegt hij, “ik wist wat de symptomen waren. Verkoudheidsklachten, verlies van reuk en smaak. Dat had ik allemaal niet, ik was misschien een beetje benauwd, en vooral moe. Daarom kroop ik maar in bed.”
Zuurstof
Omdat zijn klachten niet afnamen reed Corné zelf naar een coronateststraat in Etten-Leur. Toen hij gebroken en nat van het zweet terug thuiskwam wist hij de uitslag eigenlijk al: die bleek positief. Niet veel later belandde Corné bij zijn huisarts, dokter Van Leeuwen. Die liet er geen gras over groeien en stuurde Corné meteen door naar het ziekenhuis. Daar kreeg hij zuurstof: “Dat hielp wel een beetje”, zegt Corné, “want je merkt het misschien niet als je alleen maar in bed ligt, maar je komt dus nogal wat te kort.”
In het kader van de patiëntenspreiding duurde het niet lang voor Corné het bericht kreeg dat hij vanuit het Bravis-ziekenhuis verplaatst zou worden naar het Sint Annaziekenhuis in Geldrop. Daar werd al heel snel duidelijk dat het niet goed ging, de artsen besloten Corné naar de Intensive Care te verplaatsen, en overwogen hem te intuberen. “Daar heb ik me twee keer uit kunnen praten”, lacht Corné, “kijk, ik ben de hele tijd bij bewustzijn geweest. Ik was helder, en voelde me eigenlijk helemaal niet zo slecht. De artsen zagen aan mijn saturatie en de andere cijfers dat het helemaal niet goed ging, maar zelf heb ik dat niet zo ervaren. Ik bleef gewoon maar praten, en dat bracht de artsen misschien aan het twijfelen. Maar voor mij was het wel duidelijk: wat moest, dat moest. Gelukkig ben ik uiteindelijk niet geïntubeerd en knapte ik door de zuurstof langzaam op.”
Hotel
Pas toen werd het Corné duidelijk dat hij door het oog van de naald was gekropen. Zo werd het door de artsen ook letterlijk benoemd. “Eerlijk gezegd heb ik zelf geen seconde gedacht dat ik er zo slecht voorstond”, zegt Corné, “als iemand me vroeg hoe het ging, dan antwoordde ik gewoon met 'goed', zoals ik dat altijd doe. Achteraf hoorde ik wel dat mijn familie aan mijn stem kon horen dat ik zuurstof te kort kwam, maar dat heb ik zelf niet zo ervaren. Alle lof ook voor het personeel van het ziekenhuis in Geldrop. Ik had me geen beter hotel kunnen wensen. Het eten was eigenlijk perfect!”
Uiteindelijk werd Corné naar huis gestuurd. Wat sneller dan gebruikelijk, omdat de tweede coronagolf aan snelheid begon te winnen, maar hij voelde zich goed genoeg. Dat wil zeggen: een aantal dagen later werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis. “Helemaal fit voelde ik me al niet, als ik had gedoucht moest ik daarna minstens een kwartier bijkomen. Ook Wilma zag dat het niet goed ging. Toen we de dokter belden duurde het niet lang voor ik weer in het ziekenhuis lag. Ik bleek een longembolie te hebben. Eigenlijk ben ik dus twéé keer door het oog van de naald gekropen, maar ze hebben me gewoon weer opgelapt.”
Geholpen
Hoewel hij twee keer op het randje van leven en dood balanceerde, zegt Corné niet veranderd te zijn. “Wel heb ik nagedacht over waar ik besmet kan zijn geraakt. Misschien in onze eigen cafetaria? Misschien toen ik Wilma in het ziekenhuis opzocht nadat ze was geopereerd? Ik weet het niet, en ik denk dat ik er ook niet meer achter zal komen. Voor Wilma is het veel moeilijker geweest dan voor mij. Zij heeft zich serieus moeten afvragen of ze op haar 54e weduwe zou worden. Gelukkig is dat niet gebeurd. Zelf ben ik altijd al een optimist geweest. Het is gebeurd, maar ik heb me altijd redelijk goed gevoeld, ik ben in het ziekenhuis en op de IC perfect behandeld en heb gemerkt hoeveel mensen begaan met me waren, en hoe ook Wilma door de mensen in Halsteren is geholpen. Al die gebaren en al die mooie kaarten, dat is positief. Ik moet wel zeggen dat ik nog steeds niet helemaal hersteld ben. Mijn conditie stelt nog niet veel voor. Ik had altijd een hekel aan de sportschool, maar nu moet ik bewegen van de fysiotherapeut. Dat is misschien wel een goed idee, slechter word je er zeker niet van. Zodra ik sterk genoeg ben gaat de cafetaria ook weer open. We missen de gezelligheid”
Lachen
Dan gaat de telefoon. Het is een oude bekende, die wil informeren hoe het met Corné gaat na alles wat hij heeft meegemaakt. Corné neemt op, en bewijst niks veranderd te zijn: “Hoe het gaat? Hartstikke lekker!”, roept hij in de telefoon. Daarna lacht hij, want het lachen is hem gelukkig niet vergaan, ook al kroop hij door het oog van de naald.
"Ik heb gemerkt hoeveel mensen begaan met me waren en hoe ook Wilma door de mensen in Halsteren is geholpen"
