Kaorte 2
Wij vervolgen onze verhalen over kaorte met Ad Borremans:
Petoete
Of datter nog veul meesse kaorte tiggeswooreg da weet iek eigeluk nie zoow. Vroeger wel, want agge dan erregus kwam zoote ze altij te kaorte, toch zeeker saoves. Dan waare ze aon ’t riekke of jookere. Zelluf em iek da ok wel gedaon toen da’k nog tuis waor. Elleke zondagmorrege bij Pietwoome en tante Mereeje. Daor was ’t dan altij jinentwientege, meej ’t zelfde groepke van vier man. Pietwoom, Pjeer van Ees, Adrie de Bakker en iekke. Da was altij wel gezellug en wier t’r vuul gelache, mar ok wel jeel sirjeus gekort, want ’t gieng om geld. Tuis deeje wij ok wel kaorte, da was dan wieppe of jookere en da deeje we dan meej lucifers of meej olienotjes, mar nwooitnie om geld. Meej de klèènkienders deeje wij ok wel ies kaorte, mar da was dan mjeestal peste of soms ok kwartette, da vonne die manne en wij ok arstieke leuk. Op ’t waarek ien d’n bouw wier ter ok dikkels gekort ien de schaftijd of wanjeer ’t rèègerde en ge kon nie nor buite. Daor deeje ze dan mjees-tal petoete, da was ’n spelleke da bekaast iederjeen wel kon mar d’r zoot toch wel verschil ien de spelregels. Da wier ier bij oos in de Zuidwestoek iets aanders gespult as ien de burt van Eindhoven. Wij ojje dan jirst saome uitgemokt oew damme ’t gienge speule, ien groepkes van vier man, wier d’r dan gespult en da gieng soms wel aart teege aart, kan iek ouw wel vertelle. Iekke zelluf kon nie zoow jeel goed kaorte en oj dan ok gereegeld ruzie meej die manne. Want agge goed en sirjeus deej kaorte, dan moeste nie te vuul praote en de kaorte telle en kijke nor ’t spel van oewe maot. Da was aon mijn eigeluk nie besteed, want iek zoot te vuul te mauwe en telde de kaorte nie goed. Soms deej iek ’t ok wel ekspres en naajde iek de zaok wel ies op, d’r ’n verkjeerde kaort te speule om dan de rejaksie van die manne te zien. Mjeestal was da teege ’t einde van de schaftijd en moesse we toch nor buite om te gaon waareke , dus kon die ruzie ok nie laank duure.
Ook Jan Klaaijsen heeft weer een mooi verhaal:
'Hierbij dan mijn inzending over het woord Kaorte, met mijn herinneringen welke ik in de loop der jaren heb gespeeld. Vooraf: ik ben zeer streng thuis opgevoed. Kaarten kwamen bij ons niet in huis, daar kwam alleen maar ruzie van. We mochten niet naar de kermis en op dansles. We moesten in de week 's avonds voor tien uur thuis zijn en in het weekend voor 12 uur. Ik praat nu over zo'n 70 jaar geleden. Toen ik met mijn 13 bij de zeeverkenners kwam, speelden de meeste van mijn vrienden zodra er vrije tijd was of als we op kamp waren: rikke. Ik snapte er niks van en als ik dacht nu weet het het, dan gingen ze over op een ander systeem. Wel heb ik toen hartejagen gedaan. In mijn militaire dienst ben ik gaan bridgen. Ik zat toen op de generale staf in den Haag en was gelegerd op Vliegbasis Ypenburg. 's Avonds was daar niks te doen. Iedere avond gingen we met z'n vieren bridgen in de mess, volgens het systeem: schop je harten door de ruiten in de klaveren. De volgorde gaf de waarde van de kaarten aan. Een biertje, een zak chips met onderin een zakje zout. Daar ben ik mee moeten stoppen, toen ik na inenting van de pokken in het militair hospitaal belandde. Ook toen moesten we om 10 uur op de kamer zijn voor appel. Toen ik verkering kreeg speelden mijn a.s. schoonouders kanasta, veelal met de buren of met de eigen kinderen met aanhang; ze hadden 5 kinderen. Iedere zaterdagavond was het kanasta spelen, er zat een stel in de voorkamer en een stel in de achterkamer. maar ik was iedere keer de spelbreker, want ik moest voor 12 uur thuis zijn. Het mooie van kanasta vond ik altijd het blokkeren van de boek. Dat deed je met een kleine of grote joker, die kon je alleen weer pakken met twee dezelfde kaarten en een joker. Pakte je de boek, dan had je het spel in handen. Toen wij verhuisd zijn naar Hoogerheide (de KLM-laan) speelden we kanasta met onze buren. Toen we verhuisden naar de Nieuweweg kwam er van kaarten niets meer. Mijn vrouw ging bridgen in Bergen op Zoom, wat ze is blijven doen, toen we meer aan boord verbleven dan we thuis waren. Iedere woensdagmiddag gingen we terug naar huis; mijn vrouw om te bridgen en ik voor de repetitie van de Kapel of naar de Soos bij Non Plus Ultra. Daar speelden we regelmatig op de avonden ruïneren of reneweren. Met vier man, een stuk papier met de tien spelregels en ieder van ons vijf lucifers. Hiermee kon je aangeven hoeveel slagen je zou gaan halen. Haalde je dat niet dan kostte je dat een rondje. Ik zal U vertellen, er gingen wat rondjes over de bar. Daarna gingen we weer de andere dag aan boord om Amerikaans jokeren te gaan spelen, samen met mijn vrouw. Dat hebben we gedaan zolang we aan boord waren. Heel raar, dat we dat thuis nooit meer hebben gespeeld. Toen we gestopt zijn met varen en we voorgoed aan de wal kwamen hebben we nooit meer gekaart; aan alles komt een eind.'
Ik wens al onze lezers nog HEEL FIJNE EN GEZELLIGE FEESTDAGEN en tevens alvast een heel vrolijke jaarwisseling. Tot volgende week!