Weemoedige blik naar de overkant
HOOGERHEIDE – Covid-19 blijkt een moeilijk te bestrijden tegenstander. In 2020 heeft men er op alle fronten wereldwijd mee te dealen. Ook de voetbalsport, toch de belangrijkste bijzaak voor velen, ontkwam niet aan de van overheidswege opgelegde sancties. Tot tweemaal toe werden de reguliere competities een halt toegeroepen. Voetballers zijn totaal uit hun ritme, besturen prakkeseren zich suf hoe het verenigingshoofd boven water te houden. In hun schaduw werden letterlijk en figuurlijk ook de vele scheidsrechters buiten spel gezet. Het verborgen leed aan de zijlijn.
‘Scheids!’ roept een speler verbolgen nadat hij net een sliding incorrect heeft ingezet en dit met een vrije trap tegen gehonoreerd zag. De leidsman krijgt vervolgens de hoon van al diens tien medespelers over zich heen. De adrenaline klotst uit de oren. Een situatieschets zoals die wekelijks op veel voetbalvelden voorkomt. Wie wilt er tegenwoordig nog op vrijwillige basis de fluit in de hand nemen? Clubscheidsrechters, een unieke groep die men zou moeten koesteren.
Korps
Davey Koolen (28) kijkt met enige weemoed uit het raam van het ouderlijk huis aan de Huijbergseweg te Hoogerheide. Aan de overkant van de straat ligt de thuisbasis van METO er opnieuw weer verlaten bij. Zoals gebruikelijk de laatste weken. Hij baalt en besluit maar weer eens een rondje te gaan lopen en vervolgens op televisie buitenlands voetbal te kijken. “Je moet toch wat om de conditie op peil te houden? Normaal gesproken fluit ik twee wedstrijden op zaterdag en op zondag ook minstens eentje. Dat is met de coronamaatregelen allemaal weggevallen. Overigens logisch dat het allemaal stil ligt. Het schoot immers niet op met het aantal besmettingen en al scheefgroei qua gespeelde wedstrijden. Gelukkig heb ik op mijn werk hartstikke druk en kan daar mijn energie goed kwijt”, aldus de verkoper bij een schildergroothandel in Terneuzen.
Qua leeftijd behoort Davey Koolen tot de jongeren van het scheidsrechterskorps. Geen ambitie om zelf tegen een bal te trappen. “Ik ben, zoals zoveel jongetjes, op zesjarige leeftijd bij METO begonnen. Aanvankelijk als keeper. Ik had echter concurrentie van Brian Verbrugge en besloot het als veldspeler te proberen. Met wisselend succes. Ik weet van mezelf dat ik niet als het grootste talent van METO heeft voortgebracht te boek stond en diende vaak als voorstopper op allerlei manieren de spits van de tegenstander te neutraliseren. Toch kan ik op een tweetal hoogtepunten bogen. In de B-jeugd haalden we ooit de finale van het bekertoernooi en in dat jaar scoorde ik ook mijn enige goal ooit”, lacht Davey Koolen.
Als senior zette hij zijn carrière in het Vierde garnizoen van METO voort. En liet zich verleiden tot het volgen van een cursus tot scheidsrechter. “Hierdoor begon ik met het leiden van jeugdwedstrijden op zaterdag. Zeven jaar terug kon onze vaste scheidsrechter voor de thuiswedstrijden op zondag een keer niet. Ik stelde voor om diens job waar te nemen en de rest is geschiedenis.”
Davey Koolen werd per direct door de METO-leiding aan het plaatselijke scheidsrechtersgilde toegevoegd. Een punt achter de ‘roemruchte’ voetbalcarrière. Sindsdien is hij toch, buiten de corona-maatregelen, wekelijks diverse malen op de voor hem zo bekende velden actief. “Ik merkte dat ik er steeds meer plezier in kreeg. Ondanks dat het fluiten van senioren, veelal in de wat lagere elftallen, in het begin niet mee viel. Toen ik startte was ik begin twintig en had de leiding over een wedstrijd waar spelers rondliepen die ouder dan ik waren. Je merkt dat ze je uit proberen, je gezag proberen te ondermijnen. Ook grensrechters kijken tot hoe ver ze kunnen gaan. Door er echter de hele wedstrijd bovenop te blijven zitten, gaat men je serieus nemen.”
Zeeuws-Vlaanderen
Om wekelijks voor honderd procent achter zijn beslissingen te kunnen staan zorgt Davey Koolen dat hij het spel op de voet volgt. Kort erop. Ook in de dagen vooraf verdiept hij zich in de wedstrijden die voor hem op het programma staan. “Ik kijk altijd wel hoe de vlag erbij hangt. Welke belangen er spelen, wat ik kan verwachten. Op de wedstrijddag zorg ik dat ik ruim op tijd aanwezig ben, praatje maken op de club en buiten het zicht van de teams mijn warming-up.”
Als scheidsrechter kijkt Davey Koolen graag naar de Nederlandse toppers als Björn Kuipers en Danny Makkelie. Genieten deed hij in het verleden van de Italiaan Collina en de manier waarop Dick Jol en Roelof Luinge het spel benaderden. De kunst op niet op te vallen. Zelf nooit de ambitie gehad om verder dan het Jac van Hoek-sportpark te kijken? “Ik fluit af en toe de veteranen van MOC. Verder heb ik geen zin om op zaterdagmiddag naar Zeeuws-Vlaanderen ofzo te moeten rijden. Daar zit ik door de week al lang genoeg”, knipoogt Davey Koolen.