Paleisrevolutie basis voor METO-succes
HOOGERHEIDE – COVID-19 blijkt een moeilijk te bestrijden tegenstander. In 2020 heeft men er op alle fronten wereldwijd mee te dealen. Ook de voetbalsport, toch de belangrijkste bijzaak voor velen, ontkwam niet aan de van overheidswege opgelegde sancties. Tot tweemaal toe werden de reguliere competities een halt toegeroepen. Het voetbaljaar gaat zwart omlijnd de geschiedenisboeken in. Toch viert men binnenkort in Hoogerheide een bescheiden feestje. Op 1 december is het exact tachtig jaar geleden dat RKVV METO het levenslicht zag.
Acht decennia vol hoogte- en ook dieptepunten, heroïsche verhalen, spraakmakende anekdotes. Zoals ook een kleine veertig jaar geleden, een turbulente roodwitblauwe episode. METO vormde jarenlang een vaste waarde in de Derde Klasse KNVB alvorens het verval inzette. Een periode waarin ook de jonge rechtshalf Peter Verresen (58) zijn debuut maakte. Onder trainers Bierens en Sep gleed ook hij af tot in de onderafdeling van het amateurvoetbal. De voetbaltrots van Hoogerheide onwaardig. Wanneer de sportieve prestaties seizoen na seizoen uitblijven is een paleisrevolutie onafwendbaar. Halverwege 1981-1982 werd Cees Sep de wacht aangezegd en Paul Swaanen als trainer van de A1 naar de functie van hoofdcoach overgeheveld. De onlangs overleden Swaanen haalde een grote bezem door het elftal. Vele vaste basisspelers dienden van de ene op andere dag het veld te ruimen. Letterlijk en figuurlijk. Doordat zij echter dat seizoen te veel wedstrijden voor het eerste elftal hadden gespeeld mocht deze groep niet in een lager elftal uitkomen. Van onderschikt belang voor Swaanen en blijkbaar ondersteunde het bestuur diens visie. Het vormde de regelrechte inleiding voor een ware exodus in de richting van Vivoo.
Slechts Adrie Lameir, Arie Raats, Johan Pijnen en Peter Verresen overleefden de schifting. Peter Verresen: ”Het gevoel was dubbel. Jongens waarmee je al jaren speelde en bevriend was, werden ingeruild voor jonge spelers. Ik heb het er toen over gehad, maar moest het me niet persoonlijk aantrekken. Desondanks was tij niet meer te keren en degradeerden we zelfs naar de allerlaagste klasse.”
Klundert
In het daaropvolgende seizoen groeide de mix van routine en talent verder naar elkaar toe en wist zich op grond van een periodetitel zelfs verzekerd van een bizarre nacompetitie. “Nogal. In eigen huis gingen we met 1-3 onderuit tegen WVV’67. Uit bij Klundert wonnen we met 1-5. WVV’67 had op het bomvolle sportpark aan de Tuinstraat aan een gelijkspel genoeg om te promoveren. Hier leek het in te slagen tot op het moment dat doelman Christ van Tilburg de bal onfortuinlijke door z’n handen liet glippen. Hierdoor kreeg wij alsnog de promotie in de schoot geworpen. Voor WVV’67 waren de druiven zuur. Te meer daar tijdens dat duel onze trainer Swaanen bij Klundert op de bank zat. De vaste coach was die dag afwezig. Swaanen was, als oud-trainer van Klundert, gevraagd om eenmalig de honneurs waar te nemen. Ik ben er overigens door de ras-WVV’ers nog jaren op aan gesproken. Tegenwoordig ondenkbaar. Toen was het echter zo.”
Als promovendus wist het een klasse hoger wel te overtuigen en mocht zich in 1983-1984 kampioen weten. “Ondanks dat de verschillen klein waren , bleven we Unitas voor. Van de twintig wedstrijden wonnen we er elf, deelden we zes maal de punten en verloren drie keer. Het doelsaldo van 28-10 zegt ook genoeg. We speelden nagenoeg wekelijks in dezelfde samenstelling. Er kwamen slechts zeventien spelers in actie, daar zitten de eenmalige optredens van Hans Schipper, Jos Konings en Marjo Schuurbiers bij."
METO 1 teerde op het aantrekken van goalie Marcel Franken en terugkeer van Willy de Weert (MOC’17) alsmede eigen zonen Arie Raats, Johan Pijnen, Adrie Lameir, Peter Verresen, Wilfried Bruijnzeels, Gerrie van Loon, Eric Wesenbeek, Corné Nuijes en Jan Hermans. Ad Nieuwlaat, Peter Deelen en Arjan Hoeks klopten veelal als invaller ook steeds nadrukkelijker aan de poort.
Discussie
“Misschien wel het beste elftal waarin ik heb gespeeld. Later kwam daar Cock Vrins ook nog bij. In het seizoen erna speelden we opnieuw om de prijzen. Echter Grenswachters sneed ons in twee promotieduels de weg naar de Vierde Klasse af. In 1986 lukte het alsnog om het kampioenschap te pakken en keerden we terug naar het KNVB-voetbal. En werd het gelijk van Swaanen nogmaals bevestigd. Over de manier waarop de wederopstanding werd ingezet kun je vraagtekens zetten, dat het uiteindelijk succesvol was, dat staat niet ter discussie”, besluit Peter Verresen.
Van de gouden lichting zijn anno 2020-2021 Johan Pijnen (61), Peter Verresen (bijna 59) en Jan Hermans (54) nog steeds namens de ‘tricolores' actief. METO 3 leunt met het trio op een slordige 800 wedstrijden in dienst van het vlaggenschip.