Stille trom voor Fons de Brie
OSSENDRECHT – De beste wensen… Amper tien maanden terug startte het nieuwe decennium met louter goede bedoelingen. Langzaam maar zeker kroop vanuit Azië een onbekend virus in westelijke richting. Geen handen schudden, iets meer handen wassen en hoesten in de binnenkant van de elleboog. Maatregelen die de gevolgen van Covid-19 dienden te beteugelen. Een intelligente lockdown moest voor een extra preventieve dimensie zorgen. Desondanks vergde de longaandoening vele slachtoffers. Ook economisch werd enorm tol geëist, ouderen contacten onthouden. Te midden van het collectieve leed ontelbare persoonlijke drama’s. Zo had corona ook een stille trom voor de voetbalcarrière van Fons de Brie in petto.
Zondag 8 maart, Vivoo 4 thuis. Een wedstrijd zoals zovele. Achteraf bezien het laatste officiële duel voor Fons de Brie in dienst van ODIO. Een week later trapte de KNVB conform de landelijke richtlijnen op de rem, om vervolgens niet meer op te starten. Geen kampioenen, geen degradanten, geen enkel afscheid in stijl. “Een besluit waar we ons bij neer dienden te leggen. Natuurlijk wist ik dat ik mijn langste tijd op het voetbalveld achter me lag. Maar ik had graag de regie hierover in eigen hand gehouden. Een noodgedwongen en te abrupt einde”, blikt Fons de Brie terug. Met inmiddels 63 lentes op de teller gold Fons de Brie als oudste actieve voetballer in de gemeente Woensdrecht. In bijna een halve eeuw gepokt en gemazeld op Sportpark De Heiloop te Ossendrecht. “Ik was een laatbloeier en sloot pas op 16-jarige leeftijd aan bij ODIO. Na een seizoen als junior werd ik al overgeheveld naar de senioren. Hoewel ik op papier nog jeugdspeler was meende men dat ik groot en sterk genoeg was om de overstap te maken.”
De jonge krachtpatser was een aanwinst voor ieder elftal. Als geen ander wist hij wat hij wel en ook wat hij niet kon. “Ik beschikte over een redelijke trap. In het begin stond ik op de rechtsbackpositie. Later schoof ik op en werd laatste man. Ik moest het hebben van ‘werken voor de ploeg’. Een bal afpakken en snel inleveren bij diegenen die er iets moois mee gingen doen. Een man uitspelen lukte me niet. Of het moest zo zijn dat ik de bal voorbij een tegenstander schoot en er zelf hard achteraan liep”, lacht Fons de Brie.
De eerste jaren speelde hij afwisselend in verschillende ODIO-elftallen. Een elftalcommissie bepaalde wekelijks de opstelling. “Een voor nu onvoorstelbaar systeem. De vereniging telde nog zeven seniorenteams. Op donderdagavond kwamen de wijze mannen bijeen en gingen op zoek naar vier verdedigers voor ieder elftal, vervolgens vier middenvelders, enzovoorts. Kreeg je nog voor het weekend een kaartje in de bus waarop stond te lezen hoe laat je bij de Boulevard diende te vertrekken of je je op het sportpark moest melden. Op een enkele invalbeurt bij ODIO 2 na speelde ik zodoende van ODIO 3 tot en met ODIO 7. Pas in 1979-1980 zijn we met vaste elftallen gaan werken.”
Fons de Brie werd direct gebombardeerd tot aanvoerder, een rol die hij tot maart vertolkte. “Vroeger werd er over de aanvoerdersband gestemd. Hoewel ik nog jong was en speelde met in mijn ogen geroutineerde voetballers, viel de keuze toch op mij. Later is dit eigenlijk altijd zo gebleven en werd ik ook leider van het elftal. Zo hebben we lang onder de vlag van ODIO 4 en 6 gespeeld. De laatste seizoenen was het ODIO 5.”
Melsen
Alle voetbaljaargangen zijn minutieus geadministreerd door de belastingdienstmedewerker-in-ruste. De diverse naslagwerken vormen back-up voor nagenoeg feilloos geheugen. Van aantal wedstrijden, doelsaldi, opstellingen, topscorers tot aan de persoonlijke uitgaven van het jaarlijkse uitje toe. Voor Fons de Brie stokte de teller begin maart op 947 officiële wedstrijden in dienst van ODIO. Daarnaast staan er nog eens 201 overige duels geboekt. In de voorbije jaren degradeerde diens elftal nimmer en is de buit van slechts één kampioenschap mager. “In 1989-1990 met ODIO 4. Een heel goed team met Adriën Melsen in de goal en verder Jos van Laarhoven, Cees Soffers, Adrie de Vos, Peter Rens, Jan Boeijkens, Louis Melsen, Adrie Clarijs, Gerrie de Wit, Sil Beek, Hennie Nuyes, Johan de Brie en ook Johnny Verbraeken viel regelmatig in. Met wie ik het meeste heb samengespeeld? Ik heb hier in lijstje van een paar jaar terug…Louis Melsen 445 wedstrijden, Adriën Melsen 402 en Desiree van der Poel 369. Topscorer is Sjoerd Veenstra met 171 goals, Bas van der Pluijm was overigens hard op weg om hem te achterhalen. Zelf scoorde ik 53 keer, waarvan meer dan dertig maal vanaf de strafschopstip. De laatste is overigens al elf seizoenen geleden.”
Uiterst diplomatiek blijft de ODIO-verdediger als het gaat over de minst prettige tegenstanders. “De keren dat je ergens door een scheidsrechter, die te nadrukkelijk in het voordeel van de thuisploeg floot, blijven je bij. Ook enkele niet met name te noemen incidenten vergeet je niet. Vallen echter in het niet bij het overlijden van teamgenoot Frank van Dessel in 1987.”
Mantelzorg
Fons de Brie zag de bui aankomen doch het ging sneller regenen dan verwacht. "Dat het wel eens mijn laatste seizoen zou kunnen betekenen, dat wist ik. Diverse spelers hadden al aangegeven vanwege werk niet langer te kunnen spelen. Mijn hoop was vergeefs op inpassen van de jeugd gevestigd. Corona gooide alles op slot. Geen Vierdaagse van Nijmegen (31x), geen 100 km Dodentocht (12x), geen jachtseizoen, geen Sluitingsprijs. In september startte toch een nieuwe voetbaljaargang, echter ook zonder Fons de Brie. Sprake van een zwart gat? "Het is zoals het is. Jammer, maar nog genoeg om handen met mijn kanaries, mantelzorg voor mijn moeder en tal van andere klussen. Ja, ook bij ODIO, als lid van de Commissie Materiaal. Ze zijn niet zomaar van me af”, knipoogt Fons de Brie.
