Jan van der Poel, Pierre van Broekhoven en Wilfried van Tilburg
Jan van der Poel, Pierre van Broekhoven en Wilfried van Tilburg Foto:

Rendez-vous met Pierre van Broekhoven

HOOGERHEIDE – Covid-19 uit, altijd lastig. Voor de tweede maal in successie vergt het longvirus opnieuw haar tol. Ter voorkoming van nog meer slachtoffers en met name onacceptabele druk om de zorgsector schreef ’s-lands dagelijkse leiding vorige week nieuwe maatregelen, richtlijnen en sancties voor. De horeca moet andermaal een pas op de plaats te maken. De amateursport dient eveneens voor minimaal vier weken een duit in het zakje te doen. Of nadien een doorstart mogelijk is dan wel het de doodsteek voor opnieuw een seizoen betekent, is vooralsnog afwachten. Het opdoeken van de voetbalcompetitie resulteerde in een blinde vlek in bijna drie decennia Voetballer van het Jaar-verkiezing. Een podium waarop een kwart eeuw terug Pierre van Broekhoven excelleerde. Een rendez-vous…


Op 24 mei 1995 vormde het Jac van Hoek-sportpark in Hoogerheide het decor voor een sportieve inspanning voorzien van sociale lading. Een sponsorloop ten bate van de Roparun leverde ruim 18.000 gulden op, vervolgens kwam voor de derde achtervolgende maal het Sterren-elftal in actie en mochten de Voetballers en Topscorers van het seizoen hun schoenen in ontvangst nemen.


Sfeer

Edwin van den Bergh bekroonde een succesvol seizoen als WVV-aanvalsleider met een Gouden schoen der topschutters. In zijn kielzog tekende Danny Schrier (Grenswachters) en Pierre van Broekhoven (METO) voor respectievelijk brons en zilver. Laatstgenoemde kwam, zag en overwon reeds in zijn eerste seizoen in het roodwitblauw. “De toenmalige METO-trainer Cees van Oers kon ik nog uit mijn tijd bij Cluzona. Hij haalde me naar Hoogerheide. Er stond al een goed elftal met onder meer gasten als Giacomo Terrana, Peter Deelen, Ad Nieuwlaat, Arthur Borsboom, John in de Weij, Jan Hermans. Hoewel ik als vreemde binnenkwam, voelde ik me direct geaccepteerd. De sfeer was goed, dit kwam deels ook door de prestaties. We draaiden bovenin doch grepen aan het eind van het seizoen net naast de prijzen”, blikt Pierre van Broekhoven (55) terug.

De spits uit Wouw debuteerde op 17-jarige leeftijd in de plaatselijke voetbaltrots Cluzona. Hij maakte deel uit van een talentvolle lichting voetballers waarvan diverse spelers hun heil elders hogerop zochten. Ook Pierre van Broekhoven verliet het vertrouwd nest. “Cluzona was een mix wat oudere en een sterke jonge groep. Nadat er jongens waren vertrokken naar Rood Wit en Halsteren besloot ook ik het in de Tweede klasse bij Alliance en daarna drie jaar bij Internos te proberen. Er werd in die tijd wel meer gebeld en had de mogelijkheid om het misschien nog iets hoger te zoeken. Ik werkte echter destijds in ploegendiensten waardoor ik niet altijd kon trainen. METO vormde een nieuwe uitdaging waar ik me opnieuw diende waar te maken. Ik speelde zoals zo vaak in de punt van de aanval en was altijd wel goed voor tien, vijftien goals per seizoen. Persoonlijk iets te weinig, vind ik. Ondanks dat ik een paar kilo te zwaar oogde was ik redelijk snel en speelde vooral in dienst van het team.”


Reuma

De prestaties van de goalgetter werden aan het einde van het seizoen op waarde geschat en een gouden schoen zijn deel. Het jaar erop trok Pierre van Broekhoven de lijn door en bleken de veertien treffers voldoende voor een gouden schoen der topscorers. “In het derde jaar ging het fout. Fred van Geel had inmiddels de scepter bij METO overgenomen. Na pakweg zes, zeven wedstrijden kreeg ik last van een ontsteking in mij pols. Kort daarna was mijn knie dik en vol vocht. Ik was 31 en kon ineens niet meer lopen. Uiteindelijk bleek ik gewrichtsreuma te hebben, wat direct het einde van mijn carrière betekende. Iets wat moeilijk te accepteren was. Iedere training en ook op zondag was ik passief aanwezig. Het was echter einde oefening en ik heb nooit meer een bal aangeraakt”, aldus Pierre van Broekhoven.


Binding

De medewerker van het Ministerie van Defensie koestert nog steeds warme gevoelens voor METO, de vereniging waarvoor hij slechts 51 wedstrijden speelde en 29 maal scoorde.

"Ondanks dat het inmiddels 25 jaar geleden is, volg ik de club nog steeds. Iedere week even op internet kijken. En als er in Hoogerheide een wedstrijdje is of iets te doen is, krijg ik steevast een uitnodiging. Ik speel niet meer mee, maar ga er altijd wel heen. De binding is er nog steeds. Het zwarte gat? Och, natuurlijk heb ik het best zwaar gehad destijds. De medicatie is sindsdien erg verbeterd waardoor ik nu praktisch geen klachten meer heb. Tegenwoordig ga ik bijna altijd op de fiets naar de Vliegbasis Woensdrecht en daarnaast wandel ik heel veel. Ik voel me fitter dan ooit, weeg minder dan destijds. Kortom, de clubs kunnen weer bellen”, besluit Pierre van Broekhoven lachend.