Alles lijkt als vanouds; bijna alles…
WOENSDRECHT – Voetbal voor corona en voetbal na corona. In maart trapte ook de KNVB ingevolge de wereldwijde Covid-19 pandemie noodgedwongen op de rem. Na een periode van wikken en wegen deed het fenomeen ‘lockdown’ haar intrede en gingen conform de landelijke richtlijnen de voetbalcompetities definitief op slot. Een logisch besluit voor de belangrijkste bijzaak in het leven. Geen kampioenen of degradanten, geen persoonlijke titels of huldebetoon. Transfers voltrokken zich in de anonimiteit, afscheid werd er genomen met stille trom. Een half jaar verder en de bal rolt weer. Ondanks oplaaiende en verontrustende cijfers over besmette personen ging begin september voetbaljaargang 2020-2021 schoorvoetend van start. Alles lijkt als vanouds. Bijna alles…
Tijdens een rondje langs de Woensdrechtse velden wordt duidelijk dat men her en der amechtig probeert de opgelegde corona-voorschriften na te leven. Om torenhoge boetes te voorkomen trok men aan- en aflooproutes, plakte men om de anderhalve meter stickers. Kantines beschikken ineens over grote aantallen zitplaatsen en partytenten. Toezichthouders kweten zich als ‘clubmariniers’ van hun taak. Zover het randgebeuren. Op het veld zelf is ook enige verandering te bespeuren. In de vertrouwde clubkleuren, met of zonder bekende hoofdrolspelers.
METO onderging tijdens het verlengde zomerproces een ware metamorfose. Trainer Ronald Broos werd geconfronteerd met een ware exodus van spelers die of elders of vanwege studieredenen het roodwitblauw voor gezien hielden. Routinier Joey van Hooijdonk liep vorig seizoen andermaal tegen een knieblessure op en gooide definitief de handdoek in de ring. De gewezen aanvaller blijft echter bij de hoofdmacht betrokken en gaat als ‘spitsentrainer’ aan de slag. Het massale vertrek noopte de technische staf tot wederopbouw. METO handelde slagvaardig en contracteerde Jeremy Deleu en Rimko Duchateau. Verder debuteerden jongelingen als Daan Holtzer, Lennart Colin, Daan Verresen, Bo Vriens, Skip Verhoeven en Sander Bogers in de basisopstelling.
Groede
Ook Jelle Hesbeens lijkt na ruim twee jaar eindelijk verlost en maakte inmiddels diverse invalbeurten. Op 11 maart 2018 speelde de Puttenaar in Hoogerheidese dienst voor het laatst. “Thuis tegen Groede hoorde ik plots krak in mijn knie. Ik wist direct dat het niet goed zat. Na bezoek aan het ziekenhuis was men er ook niet aan uit. Na twee verkeerde diagnoses werd duidelijk dat mijn kruisband gescheurd en mijn meniscus beschadigd was. Ik liet me opereren en een lange revalidatieperiode met veel fysio volgde. Ik kon niet wachten om weer aan te kunnen sluiten, voetbal is toch het spelletje waar ik het meest van hou.”
De aanvaller was bij zijn debuut onder Peter Deelen een jonkie. Nu met 22 jaar een van de ouderen. “De gemiddelde leeftijd is inderdaad wat gezakt. Trainer Ronald Broos ken ik nog uit de A-jeugd, dus dat is ook bekend. Ik doe er nu alles aan om mezelf zo snel mogelijk weer in het elftal te knokken. Kwestie van hard trainen en proberen van waarde te zijn voor het elftal”, aldus de commercieel econoom-in-spe.
Kwestie van komen en gaan. Ook ODIO deed een aderlating met het afscheid van Nic Melsen (29). Een decennium vormde hij een vaste waarde voor groenwit. Hij speelde op 9 december 2019 zijn laatste wedstrijd. “Een hardnekkige rugblessure speelde me te veel parten. Daarnaast ben ik momenteel in Stadskanaal aan het werk waardoor trainen ook onmogelijk werd. Sinds ik echter niet meer speel heb ik ook geen last van mijn rug meer en dat is ook wel lekker. ODIO volg in overigens nog steeds op de voet. Mijn broers Luc en Raf spelen nog mee en ik sta langs de lijn. Het is goed zo. Hoogtepunten? Het kampioenschap in de Vijfde Klasse. Een niveau waar we eigenlijk nooit terecht hadden moeten komen, dus eigen geen enkel hoogtepunt”, lacht Nic Melsen.
Vivoo verruilde trainer Rudo Gommers voor Andy Wierikx. De nieuwe roerganger diende ook diverse bakens te verzetten en inmiddels debuteerden Dani Jonk, Goort Buijtenweg en Siep Veldkamp. Dit doordat enkele routiniers een andere afslag namen. Rick Luijkx kwam over van METO en schopte het in 2017-2018 tot Voetballer van het Jaar. Vervolgens hield een blessure hem lang aan de kant doch maakte vorig seizoen zijn rentree en was opnieuw belangrijk voor het elftal. De wekelijkse verplichtingen gingen hem echter steeds meer tegenstaan waarop een besluit tot ontbinding van zijn contract volgde. In zijn kielzog hield ook Jordy van Gastel (27) het om dezelfde redenen voor gezien. “Ik merkte dat ik het plezier begon te missen en het twee maal per week trainen niet meer op kon brengen. Dan moet je kiezen. Het zwarte gat vul ik met mijn passie motorrijden en daarnaast speel ik nog in de zaal met vrienden. Ben overigens nog niet helemaal uit beeld. Samen met Rick speel ik af en toe nog mee met Vivoo 3, als er te weinig zijn. Dus wie weet dat het toch ooit weer begint te kriebelen”, knipoogt de oud-speler van METO 1, Grenswachters 1 en Vivoo 1.