Technisch hart Curio met pensioen
BERGEN OP ZOOM – Onderwijsinstelling Curio in Bergen op Zoom heeft een groot gat te vullen. Het kloppende hart van de afdeling mechanical engineering, instructeur werktuigbouwkunde Leo Stigter, ging afgelopen week met pensioen. Met frisse tegenzin, want zijn werk en zijn studenten waren zijn leven.
De behoefte aan technisch personeel is groot, maar de interesse voor het werk lijkt tanende. Leerlingen van Curio – of beter gezegd, van Leo Stigter – zullen dat met verbazing aanhoren. “Ik maakte ze helemaal zot voor het vak”, lacht Leo Stigter (66).
Na jaren in allerlei technische bedrijven te hebben gewerkt kwam hij 13 jaar geleden terecht op wat toen nog het Markiezaat College heette: “Het leek me leuk om mijn ervaring over te brengen op jonge mensen, maar van het bedrijfsleven overstappen naar het onderwijs was ook nogal een sprong in het diepe”, zegt Leo, “gelukkig kreeg ik de toezegging van mijn werkgever dat ik kon terugkomen als het niet zou bevallen, maar het beviel wel.”
Windwijzer
Het duurde niet lang voor Leo’s leerlingen hem in het hart sloten. Door zijn ervaring, zijn rust, zijn netwerk, maar vooral door zijn enthousiasme voor techniek, en de wijze waarop hij zijn studenten daarmee wist aan te steken. De windwijzer, het eerste werkstuk dat hij zijn studenten laat maken, is beroemd binnen Curio, en verbeeldt Leo’s filosofie. Hij legt uit: "Een windwijzer bevat alles. Een beetje draaiwerk, wat zetwerk, wat slijpwerk. Dat zijn handelingen waar je veel van leert, en ze maken dan iets waar ze trots op kunnen zijn. Vaak zag ik studenten hun windwijzer cadeau geven aan ouders of opa’s en oma’s.”
Onvergetelijk
Als Leo terugdenkt aan de mooie avonturen die hij met zijn leerlingen beleefde wordt hij een beetje emotioneel. Die emotie gaat verder dan al die keren dat hij studenten via zijn netwerk aan een stageplek – en dus waardevolle ervaring – kon helpen.
Die keer dat hij met twee studenten in een oude Amerikaanse auto onder de naam “Leo’s Beunhazenteam” meedeed aan de Carbage Run – een rondrit door Europa in een auto van maximaal 500 euro – zegt hij nooit meer te vergeten, evenals die keren dat hij met studenten overwerkte om hun projecten voor de deadline af te krijgen. “Soms gebruikten we dan de zaagmachine in de werkplaats om brood te snijden bij de pizza die we lieten bezorgen.”
De traan op Leo’s wang zegt dat hij eigenlijk niet met pensioen wil. “Maar je moet jongeren een kans geven” , zegt hij, “en Curio heeft een perfecte opvolger voor me gevonden. Ik weet dat het goedkomt met mijn studenten.”
Bijdrage
Leo gaat naar huis, om te sleutelen aan zijn oude motoren en te genieten van tijd met zijn kleinkinderen. Maar hij zal nog regelmatig bij Curio aanschuiven voor de koffie, om vast te stellen dat het techniekonderwijs en de liefde voor het – wat hem betreft – mooiste vak ter wereld op peil blijft.
De wetenschap dat hij een bijdrage leverde aan het afstuderen van meer dan 1000 vakkundige, technische vaklui neemt niemand hem meer af. Dat Curio Leo gaat missen hoeft niet gezegd te worden, maar zijn collega’s en studenten zeggen het toch. In koor.