Dood gaan
Youp van 't Hek wil sterven in het harnas. Een beetje te vergelijken met komiek Tommy Cooper, die dood achterover viel op het podium. Het publiek in de zaal dacht dat het erbij hoorde en Tommy Cooper kreeg een daverend applaus bij zijn overgang naar de andere wereld. Youp van 't Hek zou zich wel dood willen lachen, schrijft hij in één van zijn liedjes. Voetbalanalist Johan Derksen zou het dan weer verschrikkelijk vinden om bij Wilfred Genee aan tafel dood te gaan.
Ik was vorige week op een feestje en daar ging het ook alleen maar over 'dooie mensen' en hoe die aan hun eind gekomen waren. Misschien ligt het aan het sombere weer of zit er een speciaal virus in de lucht. Het lijkt wel of iedereen boven de zestig plotseling met de dood bezig is.
Al die 'dood-gaan-overwegingen' hebben mij toch ook wel aan het denken gezet. Eigenlijk is het heel simpel: als je aan de beurt bent, dan ga je. Een jaar of tien geleden zou ik daarna dan mijn as graag uitgestrooid willen hebben op de middenstip van NAC, mijn favoriete voetbalclub. Van die gedachte ben ik intussen genezen, vooral omdat ze er bij NAC de laatste jaren zo'n vreselijke puinhoop van gemaakt hebben. Toch maar een gat graven dan, wel met een kruis én een NAC-sjaaltje erop.