Gewoon Andere Tijden ODIO 1

HOOGERHEIDE/OSSENDRECHT – Negentig jaar Ossendrechtse voetbalhistorie. Kameraadschap, familiebanden, onuitwisbare gebeurtenissen. Heroïsche verhalen, legendarische anekdotes gaan van generatie op generatie. En soms slaan ze zelfs een generatie over. Aan tafel met grootvader Levien Bastiaanse en kleinzoon Bradley Smeekes. Over een halve eeuw in het verschil. Over de tijd dat voetbal niet veel beter maar vooral anders was. Gewoon Andere Tijden ODIO!1

ODIO teert dikwijls op uit het goede hout gesneden voetballers. In de huidige selectie gingen bijvoorbeeld opa Jef Verbraeken, vader Michael de Hoogt als spelers van het eerste team Timo en Luca de Hoogt voor. Ook Bradley Smeekes kan bogen op ijzersterke roots!

De allrounder van ODIO woont op nog minder dan een steenworp van de ODIO-accommodatie. Logischerwijs zette ook Bradley Smeekes (24) zijn eerste voetbalschreden in dienst van de voetbaltrots van Ossendrecht. “Als klein jochie leerde ik bij ODIO voetballen. Via de jeugd maakte ik de overstap naar de senioren en beleefde als speler van het tweede elftal enkele mooie seizoenen met bekerwinst en kampioenschap. En als zodanig mocht ik in de seizoenen 2014-2015 debuteren in de hoofdmacht en het jaar erop verschillende keren meedoen. Het seizoen daarna viel ODIO 2 door diverse omstandigheden een beetje uit elkaar. Daarnaast was ik ambitieus en wilde zo hoog mogelijk spelen. Bij ODIO was geen plaats voor mij in de selectie dus ik besloot om me heen te kijken. De keuze viel al snel op WVV’67. Logisch, mijn vader was daar al als trainer van het damesteam actief, alwaar mijn zusje meespeelde”.

Na drie succesvolle seizoenen keerde Bradley Smeekes echter terug op het oude nest en maakt, mits niet geblesseerd, deel uit van het vlaggenschip. Inmiddels prijken er tientallen optredens in het shirt van de ODIO-hoofdmacht op diens conto. Een schril contrast met de staat van dienst van opa Levien Bastiaanse. In met name jaren zestig en zeventig speelde hij niet minder dan zeventien seizoenen voor ODIO 1. Bradley Smeekes: “Ik wist niet dat hij zo lang in het eerste had gespeeld. Petje af. Dat is een indrukwekkend en voor mij wellicht moeilijk te evenaren aantal. Wat ik van hem als voetballer weet? Volgens mij dat hij links was en goed kon koppen. Toch?” Levien, ‘Broer’ voor intimi daar hij de enige jongen in een gezin met vijf zusters was, Bastiaanse zocht als tiener sportieve uitdagingen. Hij sprong hoog bij atletiekvereniging Excelsior, volleybalde en voetbalde. Op 15e jarige leeftijd maakte hij definitief de overstap naar ODIO. Als linksbuiten baarde hij opzien en mocht zelfs in de hoofdmacht opdraven. “Een wedstrijd om nooit te vergeten. Thuis tegen Kaaise Boys verloren we met 3-5. Ik scoorde ze echter wel alle drie. Vervolgens mocht ik in het kampioensjaar 1963-1964 incidenteel opdraven. Vanuit een sterk jeugdelftal werd ik vaste waarde op de linkerflank. Vele jaren ging ik tweemaal per week trainen en zondags voetballen”, blikt Broer Bastiaanse (77) terug. Ondertussen had hij een Hoogerheidese schone weten te schaken en verhuisde iets later naar ‘de stad’. Broer Bastiaanse lachend: “Zo noemen ze indertijd Hoogerheide. Ondanks dat ik in het hol van de leeuw woonde bleef ik mijn club trouw. Zelfs toen METO-voorzitter Jac van Hoek eens kwam polsen of ik niet naar de Huijbergseweg wilde komen voetballen. Iets wat logistiek natuurlijk veel beter was geweest. Wel heb ik nog met In de Zon veel zomeravondcompetitiewedstrijden gespeeld.”

Tuinstoel

ODIO’s opstelling was vele seizoenen ondenkbaar zonder een basisplek voor Broer Bastiaanse. Met hem als aanvoerder werd de Ossendrechtenaren in 1974-1975 kampioen van de Vierde Klasse G en werd hij gehuldigd voor zijn 250e wedstrijd. Met een heuse tuinstoel als cadeau!

Uiteindelijk viel op 38e leeftijd het doek als voetballer voor Broer Bastiaanse. “Mijn meniscus speelde te veel parten. Iedere week moest ik zondag na de wedstrijd de ‘azijntherapie’ ondergaan. Een zakdoek werd in de azijn gedompeld, op mijn knie gelegd en vervolgens met verband ingepakt. Ik deed er alles aan om er de week erop weer te staan. Het was goed geweest en nog steeds koester de talloze hoogtepunten. Natuurlijk de kampioenschappen, spelen voor drie rijen dik en de onvergetelijke uitwedstrijden met de bus naar Zeeuws-Vlaanderen.”

Basso

Broer Bastiaanse liet vervolgens vele jaren het voetbalveld links liggen. Zoonlief Wilfried verkoos de racefiets boven een bal. Een legitieme keuze gelet op de niveau wat de wielrenner ‘Basso’ later zou bereiken. Vader Broer volgde hem als steun en toeverlaat plus kritisch supporter in de vele jaren dat hij in de amateurtop rondfietste.

Een rendez-vous met de voetbalsport kwam door de aspiraties van Yashlin en Bradley Smeekes. “In de jeugd bezocht hij wel eens een wedstrijdje van ons bij ODIO. Later toen we op allebei bij WVV’67 speelden bezocht hij ons vaker. En nog altijd vraagt hij hoe we gespeeld hebben. Wat ik voetballend van hem heb? Ik denk dat we twee totaal andere spelers zijn. Hij speelde jaren als back in de mandekking. Ik loop liever in de as van het veld van waaruit ik de spitsen met een pass voor de keeper zet”, aldus operator bij Shell Moerdijk Bradley Smeekes.

”Het voetbal is sowieso niet te vergelijken met vroeger. Een tijd waar wij iets meer voor de sport leefden. Kwam ook doordat er niet veel anders was. De spelers zijn tegenwoordig veel technischer onderlegd, waardoor het spel veel sneller gaat. Het materiaal is ook veel beter. Alhoewel een bal met veters of wassen in een teiltje ook wel iets had”, knipoogt Broer Bastiaanse tot slot.