Onderbroek

“Een L of XL?” Het meisje achter de toonbank houdt de broeken beurtelings voor mij op. 

Op het eerste gezicht zie ik niet veel verschil. Zijn de billen van mijn man L of XL? Ik krijg de grijns nauwelijks van mijn gezicht bij het zien van de prints. Lichtblauwe bloemen en rood gestreept. Ik zag ze in een flits. En onderbroeken heb je nooit genoeg. Terwijl ik met mijn handen over de stof glijd, vraag ik me af hoeveel mannen in Nederland hun eigen onderbroeken uitzoeken. Als al die mannen dat door hun vrouw laten uitzoeken, moeten ze niet zeuren dat ze uiteindelijk in een fleurig bloemetje rondlopen. Ik denk aan de billen van mijn man en ga voor de maat L. Enthousiast koop ik een hele stapel printjes. “Ons oog wilt ook wat” knipoogt de verkoopster. Thuis pakt manlief ze uit. Hij bekijkt ze kritisch en kan zijn schrik nauwelijks nog verbergen. “Als ik een ongeluk krijg en ze knippen mijn broek open, dan krijgen ze een rolberoerte”, probeert hij. “Welnee, dan zijn ze allemaal jaloers”, zeg ik vol overtuiging. Inmiddels is hij om, die onderbroeken zitten top. En hij zegt opgelucht: “Je ziet er gelukkig niets van.”